2009-07 Zomervakantie Radweg Altmühltal - Telfes - Laas - Schluderns - Göppingen - Stuttgart

29 juni 2020 - Enkhuizen, Nederland

Donderdag 9-7-2009

Om 8:00 uur weggereden om eindelijk de vakantie te beginnen. Alles past erin, ook de twee koffers die uiteindelijk ons zullen vergezellen op de fietstocht door het Altmühltal. Pas na elven zijn we in Heerlen. Daar wat gebabbeld met Grada en mama, die net weer thuis is uit Hoensbroek. Daar heeft ze gerevalideerd.

Dan rijden we door Duitsland, op weg naar Rothenburg ob der Tauber. De reis valt ons zwaar: het schiet maar niet op. Om 18:30 komen we aan. Alles wordt uitgelegd over de fietstocht, we ontvangen alle vouchers en na het eten bezichtigen we nog “der Altstadt”. Het was koud die avond, maar wat een prachtige gebouwen. Alles prachtig onderhouden.

Vrijdag 10-7-2009

Na nog wat boodschappen gedaan te hebben bij de plaatselijke Lidl (we kopen “Knusperriegel en sommige daarvan worden pas in Laas opgegeten!) blijkt het zachtjes te regenen en pakken we nog een extra koffie in hotel “Goldenes Fass”. Dan gaan we toch maar fietsen. We moeten vrijwel direct flink bergop om de Europese waterscheiding over te komen. Ter plekke ligt die scheiding op 500 meter en dat betekent ongeveer 85 mter hoogteverschil overwinnen. Dat is voor de start iets te veel: afstappen dus en “schieben”, zoals dat hier heet. Daarna gaat het echt beginnen en omrolt zich een prachtig Zuidduits landschap, met altijd de Altmühl in de buurt. Na 47 km. en de weg kwijt geraakt te zijn in Colmberg (een “Abstecker durch die Felder”) komen we aan in Ansbach, bij hotel Fantasie.

Het is nog vroeg, dus eerst maar de stad bekeken. Mooi! Ook hier veel prachtige gebouwen. Bovendien is er nog een “bieroptocht” en een Franse markt. Daarna eten in het hotel, maar dat was niet heel geweldig.

Zaterdag 11-7-2009

Vandaag van Ansbach naar Wettelsheim, maar eerst Maria’s fiets gerepareerd. Door het wilde veldwerk van gisteren zit het spatbord los en loopt de boel af en toe flink aan. Gelukkig hebben we Hansaplast mee en is het goed te repareren.  Omdat het een lange tocht wordt, zijn we al om 9:15 uur weg. Eerst worden we getrakteerd op een flinke klim, die we dit keer fietsend overwinnen, maar als we eenmaal de Autobahn onderdoor zijn, volgt er een prachtig landschap,vooral bij de Altmühlstausee. Net vóór de Stausee zijn we de weg kwijt (één keer linksaf in plaats van rechtsaf en je fietst meteen de andere kant op!), maar gelukkig kunnen we dat met een afsnijpaadje door Muhr am See snel corrigeren. De Cappuccino langs het meer smaakt uitstekend. Verder langs Gunzenhausen en Aha (!)  naar Wettelsheim, waar we al om 14:00 uur zijn. Er staat dan al 55 km op de teller. We hebben nog energie om op en neer naar Graben te gaan, waar we gekeken hebben naar de restanten van de Karlsgraben, een historische poging van Karel de Grote om een verbinding te maken tussen de Donau (Altmühl) en de Main (Renitz) Helaas, het landschap – de bodem – werkte niet mee en wat er overdag werd uitgegraven – alles met de hand – stortte ’s nachts weer in. Teruggekomen in het hotel  (Zum Goldenen Lamm) eten we. Het is druk, want het is Grillavond en de plaatselijke voetbalclub is er ook. Maakt niet uit: het is wel gezellig. Total ausgebafft liggen we rond 22:30 op tuk.

Zondag 12-7-2009

Na  een heerlijke ontbijtje en een babbeltje met de twee dames die dezelfde route in 13 dagen doen gaan we om 9:15u. op pad richting Eichstätt. Het landschap verandert, want de Altmühl gaat steeds meer meanderen. Bovendien verschijnen er langs de kanten meer en meer “Consdorfachtige” rotsformaties. Voorbij Pappenheim drinken we koffie in Solnhofen bij hotel Zum Adler. Bah! Een misdaad tegen de menselijkheid. Strudel kenden ze niet, wel kwamen ze na aandringen met een soort gebakken platte pet met de smaak van appelflappen. Maar helaas. Het was teveel, te vet en bovendien werd het aangeserveerd met een vork, waar je eigenlijk  een Black-and-decker-dikke-peer-zaag nodig had om er doorheen te komen. Buiten gekomen spetterde het weer wat. Dit moest de laatste dag zijn met mogelijk wat regen. Aangekomen in Eichstätt hebben we eerst “die stadje” bekeken. Eichstätt is bisschopsstad dus er viel heel wat te genieten aan gebouwen. Bovendien hadden we heerlijk ijs, waar we ons twee keer aan vergaloppeerden.  Na nog een Weizenbiertje kwam de domper: we gingen niet overnachten in Eichstätt, maar in Obereichstätt. Helaas lag dat 7 km. terugfietsen op de route. We waren er al eerder langs gereden. Hm. Voucher niet goed gelezen.

Daar dan toch nog om 16:00 uur aangekomen. Heerlijk liggen lezen(=slapen) op bed en daarna gegeten in het restaurant. Helaas geen internetverbinding, maar nu wel het dagboek bijgewerkt.

Maandag 13-7-2009

Vandaag van Ober-Eichstätt naar Arnsberg, vlakbij Kipfenberg. Het is het zomers: heerlijk fietsweer. Omdat we vandaag maar 30 km. hoefden te fietsen hebben we vanmorgen eerst de plaatselijke burcht in Eichstätt bezocht én uitgebreid cappucino gedronken op het marktplein. Wát een prijzen! 4 kappoe € 6,60, halve lul

€ 2,50. Moet je thuis eens voor komen. Deutschland über alles, derhalve. En dan de burcht. De klim was eigenlijk het leukste: de burcht zelf was gesloten, want maandag. Daarna lekker koffie en cheeseburger bij "vriend M": Mc Donald. Telegraafje erbij, écht vakantie. Nu lekker onder de pannen in hotel "Zum Raben"in Arnsberg. Eerst maar het terras verkend:  de Telegraaf hadden we nog niet uit en dat lukte met 3  Weizen en een heerlijke grote ijs beter. Na een tukje nog lekker gegeten en de mail verstuurd, want dit keer hadden we wel internetverbinding al gaat het allemaal niet snel. Het hotel was prima: “Zum Raben”

Het weer blijft hier in ieder geval zomers tot het weekeinde, met 's middags een enkele onweersbui.

PS Kipfenberg is morgen natuurlijk goed voor een heerlijke bak pleur, want ook dan hoeven we maar 30 km te fietsen. Derhalve hier weer eerst het kasteel beklimmen (220 m. hoogteverschil), daarna naar Kipfenberg en dan door naar Beilngries (dacht ik, strax nog even nazoeken)

Dinsdag 14-7-2009 Vandaag van hotel Zum Raben in Arnsberg naar Prunn, aan de fietsroute. We logeerden in het Gästehaus en het was allemaal prima voor elkaar. Maar eerst het fietsen. We dachten dus 30 km. te kunnen fietsen en in ons enthousiasme gingen we derhalve eerst langs Kipfenberg 

- hotel Zum Blauen Hecht -. Helaas had het hotel Ruhetag en wilden we naar het Romieins limesmuseum, ook in Kippelenberg. Gelukkig (bleek later) lag dit te hoog op de berg en draaiden we terug naar de fietsroute. Na een half uur hadden we een prachtig uitzicht op de ICE-lijn en de ernaastliggende Autobahn en daar hebben we dan ook wel een half uur gezeten. Gelukkig wisten we toen nog niet dat Riedenburg op dat moment nog 38 km. was en dat we ook nog voorbij Riedenburg naar het hotel moesten. Kortom: die dag geen 30 km., maar 60 km. Maar: de fietsroute was prachtig. Wát een land, Duitsland.

Woensdag 15-7-2009  Na weer een heerlijk ontbijt  begonnen we aan de slotetappe naar Regensburg. Eerst mochten we na ongeveer drie kwartier met de boot naar Weltenburg varen over de Donau . Leuke belevenis en prachtig om te zien hoe hard de Donau bij de Donaudoorbraak stroomt! Ter plekke is de Donau 18 meter diep en bij hoogwater stuwt het water op bij het klooster van Weltenburg (net vóór de kloof), waar het water dan soms wel 5 meter hoger komt te staan. Na de boot weer terug op de fiets voor de resterende 40 km. Het is nog heerlijk fietsweer en de dorpjes stromen traag voorbij. Wél wordt het langzamerhand steeds donkerder en uiteindelijk – 10 km. voor Regensburg – begint het te druppelen. Door en door nat worden we er niet van en zo bereiken rond 16:00 uur hotel Marriott in Regensburg. Dat is wel even schrikken: iedereen loopt er prachtig gekleed bij en daar komen wij dan in korte broek en bezwete en natgeregende T-shirt binnenzeilen. Tot overmaat van ramp is onze bagage er niet: dat kan nog wel twee uur duren. De fietsen moeten ingeleverd worden, maar het slot kan niet open en de vouchers zitten in de koffer. Dan toch maar naar de kamer: het welkomstbeeld op de Tv vergoedt veel. We gaan douchen en kort daarna belt de receptie dat d fietsen meegegeven kunnen worden en dat óók de koffers er zijn. Heerlijk. Na een hazenslaapje blijkt het buiten opgeklaard en is het heerlijk warm! We lopen naar de binnenstad en voor de Petersburgerdom (een flink hoge joekel) genieten we een heerlijk biertje. Na twee keer de restauranttuin uitgelopen te zijn omdat we te lang moesten wachten, aten we toch maar in het Marriott. En dat was nog lekker ook!

Donderdag 16-7-2009 Vandaag met de trein terug naar Rothenburg. Dat gaat in vier etappes. Maar: eerst met de koffers rollen naar de bushalte. De bus brengt ons naar het Hauptbahnhof. En dan maar boemelen. Naar Würzburg is geen probleem, daarna wordt de stationnetjes steeds kleiner en leger. Het laatste dieseltje rijdt ons Rothenburg. De fietsen en de auto staan daar zoals verwacht. Ondertussen was Martijn al onderweg en had hij een hotel gereserveerd aan de andere kant van Rothenburg: “schwarzes Lamm”. Omdat wij er al om 16:00 uur waren en Tijn in de file stond, gingen we maar vast aan het bier. Rond zessen was Martijn er ook en kon de bierkraan verder open. Eten deden we in het Lamm en na nog een korte avondwandeling langs de plaatselijke camping gingen we op tuk.

Vrijdag 17-7-2009 De weersverwachtingen voor het komende weekend zijn niet goed: zaterdag in ieder geval veel regen en ook vrijdag al “lokales Gewitter und Unwetter”. Wat nu? We besluiten om wel alvast richting de Alpen te gaan en omdat we het Stubaital willen zien, zoeken we daar een hotel voor een nacht. Als het weer dan zaterdag meevalt kunnen we zo door naar de camping. Het hotel wordt Wiesenhof in Mieders. De weg erheen valt zwaar: “Duitsland ist Gross, Joram”, sprak een wijsgeer al eerder en dat blijkt ook nu. Voral het stuk Rothenburg-Neurenberg-München blijkt een flink stuk rijden. Daarna nemen we de Achenpass en slaan we net vóór de Mautstelle Schönberg van de Brennerstrasse af, ons ervoer verwonderend dat we toch nog € 2,50 moeten betalen voor het stukje van Innsbruck over de Europabrücke…. En zo komen we bij hotel Wiesenhof: een hotel met een behoorlijk “Hotel Kaputt”-gehalte. Gehorig, stijl jaren 70, slecht onderhouden, donker en te weing parkeerplaatsen.  Maar: de bedden slapen heerlijk, al heeft Bennie het bed getroffen met een valkuil. Als je ging liggen, kwam je er niet meer gemakkelijk uit. We eten die avond in de plaatselijke herberg van Mieders en gaan rond 23:00 uur op tuk: afsprekend elkaar ’s nachts rond half drie wakker te maken als het grote noodweer voorbij komt. Maar….. Komt het wel? Het is ’s avonds nog steeds aangenaam warm, hoewel we toch al op 900 meter hoogte zitten. Die nacht komt het niet verder dan wat gerommel en een enkel flauw flitsje….

Zaterdag 18-7-2009 De voorspelde regen is dan toch gekomen! En ja: het is ook een stuk kouder geworden. De wolken hangen tot vrijwel in het dal. De hele dag zal het regenen bij ongeveer 9 graden. Wat doe je dan? We gaan we het Stubaitalertrammetje naar Innsbruck. In totaal doet de tram daar 50 minuten over. Helaas staat de dienstregeling in hotel Wiesenhof niet goed aangegeven: als we aankomen bij de halte in Telfes is de tram net vertrokken. En dat bij een uurdienst. Eerst dus maar koffie en Strudel in Telfes. Smaakt goed. En dan het trammetje in. Met veel bochten en haltes en af en toe mooi uitzicht (Europabrücke, Olympiaspringschanze) komen we in Innsbruck. Maar het is een somber, koud en nat paraplugeheel en na wat geslenter door een warenhuis en rondneuzen in de Intersport (mama koopt groenwit regenjack, Martijn kan niet slagen voor zijn bergschoenen) gaan we aan het (Weiss-) bier. Voordat we terug gaan doen we nog een lekker hapje bij een Italiaan  en sudderen we in de vooravond terug naar hotel Wiesenhof in Mieders. Daar aangekomen regent het steeds. Om 22:00 uur ligt iedereen te lezen.

Zondag 19-7-2009 Als we ‘sochtends naar buiten kijken is het wel droog, maar nog zeker geen mooi weer. Aarzelende stukjes blauw met wollige wolken. Toch maar ingepakt en dal-in rijden richting de camping. Bij Kapfenberg stuiten we al op Genoa-supporters en de camping in Neustift ziet er zwart van. Gelukkig heeft Tim geSMSt: voorbij Neustift, achterin het dal ligt een hele mooie camping. Is wel wat voor jullie. En zo komen we terecht bij camping Edelweiss bij Volderau. En zie: de zon breekt door, T-shirts en korte broeken komen tevoorschijn, Tijn werpt van pret zijn Quecha in de lucht en een uur later is het tentenkamp ingericht. Snel in de auto naar Neustift, waar we nog net voor 12:00 uur de meest noodzakelijke dingen voor het avondeten kunnen kopen. De rest van de dag brengen we door met lezen en heumen.

Maandag 20-7-2009

Vandaag even op adem komen. Lekker heumen dus. Lekker ontbijtje gedaan, hangen in de schaduw.

’s Middags worden we nog even aktief: Martijn fietst naar de Stöcklenalm, en wij maken een kleine wandeling langs de rivier. Op de terugweg moeten we plotseling 200 meter stijgen, maar dat is geen probleem. ’s Avonds valt het (weer) op hoe snel hoe koud wordt als de zon eenmaal achter de berg verdwenen is (en dat is helaas al om 18:30uur!) Binnen een kwartier daalt de temperatuur van 22 graden naar 16 en later zelfs naar 9 graden.Brr. We liggen er dan ook vroeg in.

Dinsdag 21-7-2009 Vandaag met de auto naar de Stubaiergletscherbahn om daar lekker te gaan wandelen. We zijn niet vroeg (12:00 uur) want we hebben geen haast. Eerst maar koffie en Strudel bij de Dresdnerhütte, die direct naast het Mittelstation ligt.(2300 meter) Op papier ziet de wandeling er niet moeilijk uit: 300 m. stijgen, 1.000 meter dalen. De praktijk is weerbarstiger: eerst een zadeltje over, sneeuwveld trotseren, daarna afdalen over een brede weg waar later de cementauto’s over naar boven kruipen en dan weer stijgen naar het hoogste punt: de Mutterbergersee op 2483 meter. Het uitzicht is fantastisch, de hele bergwereld trouwens ook. Opvallend hoeveel het einde van het Stubaital lijkt op het het Tuxertal. Ook hier een gletscherbahn met Mittelstation en boven nog diverse andere liften. Dit is alleen wat meer oud spul. Terecht dat de cementwagens naar boven rollen, al is niet duidelijk wat ze boven gaan bouwen. De Mutterbergersee dus, ingeklemd tussen hoge bergen waarop duidelijk te zien is dat ook hier veel kleine gletsjers verloren zijn gegaan. Na het gebruikelijke “pootje-baden-in-ijskoud-bergmeerwater” gaan de sokken weer aan en begint de afdaling. Dat blijkt een hele opgave, want na nauwelijks 5  minuten lopen zien we een bordje “Mutterbergalm (= dalstation) 2 Stunden”. Dat blijkt redelijk te kloppen. De afdaling is lang en vooral lastig: steeds weer stromen er beekjes over het pad en is het zwaar lopen door zompige blubber. Om 5 uur is iedereen beneden: Martijn een kwartier eerder. De dag wordt afgesloten met een hapje in het plaatselijke Jausenstation. Het is niet geweldig en de koffie is bruine thee. Foute keus dus. Gelukkig komt ’s avonds – al het alweer is afgekoeld tot 13 graden – het

ISS-ruimtestation volgens dienstregeling keurig op tijd overvliegen. We zien het nu voor de derde avond: elke keer rond drie kwartier later. In 1 minuut is het voorbij. Om 23:00 liggen we op tuk: het is te koud voor een kaartspelletje.

Woensdag 22-7-2009

Tsjonge, wat is iedereen stijf vandaag. 1.000 meter afdalen is toch niet niks. Zelfs Martijn loopt wat krukkig. Als de zon om 8:05 uur op de tent begint te loeieren is het ook direct warm . Vandaag maar een luierdag. Het door de jonge buren met kinderen ingepikte badmintonveldje is helaas niet beschikbaar, daarom maar schaduw gezocht achter de tent, daar staat een paar flinke dennen. Jammer dat de buurkinderen steeds langskomen. Vooral de jongste zit in de “waarom?”-fase. Dat leidt tot obligate vragen als: “Waarom eet jij kaas?”, “Waarom heb je een lepeltje? “ enz. Gelukkig komt er plots een vlinder voorbij en weg is-ie.

’s Middags fietst Tijn naar Kapfenberg om de training van Genoa te bekijken en een shirtje te scoren. Maar… het is loeiwarm, er is geen schaduw en de shirtjes kosten € 77,--! Afzetters. Als Tijn ons belt zijn wij bij de Billa in Neustift en we besluiten dit avontuur maar af te romen met een Weizen. Bij het keren in Neustift neemt Bennie bij het achteruitrijden een hekje mee met de Aldi-load. Gelukkig is de schade alleen een verbogen element. Op de camping doen een paar hamerslagen wonderen. Bennie kan altijd nog smid worden…. Het is de laatste avond voor Martijn en we gaan een hapje doen. Volgens Tijn zit er in Gasteig – 10 minuten lopen – wel een restaurant. Nee dus. Wel een duur hotel, maar geen kaart. Terug dus maar naar Volderau, waar we bij Jausenstation Geieralm lekker eten. Wél is iedereen die nacht wat slapjes in de maag en slaapt slecht, maar toch. Lag het aan het voedsel? Mama is de twee dagen daarna behoorlijk ausgebaft en heeft braakneigingen. ’s Nachts gaan er flink wat Paracetamol doorheen. Het komt allemaal weer goed.

Donderdag 23-7-2009

Tijn is al om 6:45 u. op en we gaan er ook uit. Na het ontbijt vertrekt-ie. De hele dag zullen we SMS-contact houden en uiteindelijk zal Tinus ’s avonds om 20:15 uur thuis zijn. Billig, want nu geen hotel hoeven te gebruiken. Als Tijn vertrokken is, gaat mama nog even op tuk. Uiteindelijk breken ook wij op en om 10:15 uur rijden we weg. We rijden via de Brenner en de Jaufenpass (Passo Giovo) naar Meran. Op de pas een prachtig uitzicht, wel winderig en koud. We willen eigenlijk naar de camping net voor Meran, maar de afslag is er heel plotseling, er staan veel auto’s op de parkeerplaats en we besluiten maar door te kachelen naar Badlerhof bij Laas. Al met al was het toch een vermoeiende rit. Niet lang, ongeveer 150 km., maar we doen er toch ruim drie uur over. De camping is behoorlijk vol, maar we vinden toch een aardige plek. ’s Avonds maken we een heerlijke salade met een kant-en-klaar-pasta. Opvallend is het hoe lang het nog warm blijft: om 20:00 uur is het nog 24 graden; pas na tienen zakt de temperatuur. En ja: daar komt ook de ISS nog eens overvliegen! (rond 22:30 uur) Zou Tijn hem ook zien?

Vrijdag 24 juli 2009

Om half zes staat de zon al op de tent, maar rond 8:00 uur staan we op. Heerlijke ochtendkoelte, al duurt het niet te lang. We besluiten om meteen maar wat boodschappen te doen bij de Spar. Dus niks ontbijt, eerst broodjes halen. Helaas gaat dat voor mama te hard: ze moet plotseling de Spar uit, omdat ze dreigt flauw te vallen. Buiten gaat het weer beter, maar we doen rustig aan. Na het ontbijt eerst maar de was gedaan en van het badmintonnet nu een waslijn gemaakt. Je moet maar durven. Zo heumen we de hele dag door. ’s Avonds betrekt het dan toch: er moet een frontje overkomen dat al eerder in Oostenrijk flinke schade heeft veroorzaakt. Ome Molûûh komt voorbij met flinke slagregens, maar: de tent blijft droog. Tegen elven klaart het alweer op en kan mama gerust gaan slapen.

Zaterdag 25 juli 2009

Hé, het is weer mooi weer. Snel wat verse broodjes halen, ontbijten en dan naar Prad, waar we een verse zaterdag-Telegraaf van de dag zelf kunnen scoren. Heerlijk! Meegenomen naar de stoeltjeslift Kanzelwandbahn in Sulden. We gaan met de lift omhoog en naar een dubbele rond cappuccino (á € 2,-- het stuk!) dalen we via de Rosimboden weer af naar het dal. (550 meter hoogteverschil) Op het terras en onderweg maken we ruimte om lekker de krant door te nemen. Het weer is heerlijk, hoewel je duidelijk merkt dat de temperaturen minder hoog zijn dan de dagen ervoor. Geen nood: morgen moet het alweer warmer zijn. ’s Avonds maken we een lekker soepje met brood. Nu koelt het snel af. Het is wel kraakhelder en rond

20:30 u. gaat de zon achter de bergen. De temperatuur zakt naar 18 graden. Nog even lekker buiten wat lezen en sterren kijken en dan …. Slapen!!!!!

Zondag 26 juli 2009

We gaan vandaag weer eens naar Meran. Fiets op de auto en vanaf Naturns fietsen we naar Meran. Een mooie route, vooral bij het dorpje Algund – net voor Meran – daar daalt de weg flink en hebben we voor fietsers een vrijliggend fietspad gemaakt met 7 haarspeldbochten erin. (op de terugweg zal blijken dat het ook omhoog goed te fietsen is!) Dolle pret en een tijdje later zijn we in Meran. Altijd weer leuk, zo’n stad met duidelijk subtropische kenmerken:  veel palmbomen, oléanders en Franse lelies. Omdat we al flink wat getrapt hebben gaan we eerst eten: pizza en salade. Smaakt goed. Daarna ijs langs de rivier (de Passer) op een bekend adresje. En maar weer op de fiets: het Passeierdal in naar het dorpje Saltaus om daar de camping te bekijken. Zag er goed uit! Kun je beslist wel eens gaan staan. Na een lang telefoontje met Grada – Jan blijkt mama 6 pakken koek te hebben gegeven – fietsen we hetzelfde eind weer terug. Een prachtige fietsdag.

Maandag 27 juli 2009

Vandaag maar eens een grote tocht. In Sulden nemen we de grote gondelbaan tot het middenstation, lopen naar de Hintergrathütte en dan bovenlangs naar de Langensteinstoeltjeslift (bergstation K2-hütte).

Eigenlijk lopen we de route van twee jaar geleden (met Annemieke, Martijn en Leonie) in omgekeerde volgorde. Het is best nog een hele klus. Na het middelstation (2.100 m.) daal je eerst een stukje af om daarna in een onafgebroken klim naar 2.661 meter te gaan: de Hintergrathütte. Voor die tijd zijn we weer bij het prachtige uitzichtpunt met zicht op de diverse gletsjers en de “gletsjertor”. Het is op 2.500 meter buitengewoon zacht en we nemen ruim de tijd voor foto’s. In de Hütte verwennen we ons met een heerlijke maaltijd: Strudel en gebakken eieren met spek Ook het “selbstgemachte Holundersaft” smaakt prima. Tevreden gaan we op weg naar het K2-restaurant. De weg is prachtig en het laatste deel van de route door het morenepuin onder de wand van de Ortler is indrukwekkend. Wat  een enorme kracht moet dat schuivende kleineijstijdijs hebben gehad. De zijmorenes hebben hoogtes van soms meer dan 50 meter. Na een Radler in de K2-hütte besluiten we toch zelf naar beneden te lopen. Via de “Wurzelsteig” lukt dan prima en snel. Als we weer terug zijn op de camping, blijft het nog lang warm. Om 21:00 loopt de temperatuur zelfs op: van 19 naar 21 graden. Dat is vreemd. ’s Nachts blijkt waarom: ome Moluuh komt rond drieën voorbij en het onweert en regent een uurtje. Net zo plotseling als het gekomen is, is het ook weer weg. De volgende morgen is er niets meer van te merken en is het weer prachtig blauw.

Dinsdag 28 juli 2009

Het is weer heerlijk weer. Eerst maar eens rustig op gang komen met ontbijt en koffie, daarna fiets op de auto en naar St. Valentin auf der Heide om een rondje om de Reschensee te fietsen. Helaas is parkeren in Valentin een probleem en komen we via een bergweggetje (deels ook fietspad) terecht bij het dalstation van de Schönblickbahn in Reschen. Dit skigebied doet mee met de skipas van Nauders; wij hebben daar echter nooit geskied. We fietsen met de klok mee en daarom fietsen we eerst naar de Reschenpas zelf. Een mooi fietspad – los van het autoverkeer – voert naar de pas. Snel een fotootje en dan weer terug naar de route. Het is heerlijk fietsweer, ondanks dat de See op bijna 1.500 meter ligt en het water fris is, kun je in je T-shirt blijven fietsen. De kerktoren van Graun (in het water)  is een volgende fotostop. We zullen gaan eten in St. Valentin, maar dit is niet de dag van Valentin: er is geen restaurantje open. We besluiten daarom maar in een winkeltje wat yoghurt, bananen, müsliriegel, een stukje kaas en twee drinkyoghurts in te slaan. Aan de veel kleinere Haidersee zijn we zo heerlijk aan het picknicken, eendjes en vissen voeren. Het laatste stuk van de route – langs de andere kant van het meer – voert ons weer terug naar het dalstation. Er zitten een paar leuke klimmetjes in en dat maakt het leuk om te fietsen. Op de camping teruggekomen eten we weer een zelfgemaakt hapje: salade, kant-en-klaarpasta en vissticks. Smaakt heerlijk!

Woensdag 29 juli 2009

Vandaag verkast naar Gloria Vallis. Tent opruimen en zo: gaat snel! Om 9:20, na een rustig ontbijtje beginnen we, om 10:15 kunnen we wegrijden, na nog rustig met de buren gebabbeld te hebben. Naar Gloria is het maar 20  minuten rijden, dus korte tijdlater staan we al weer uit te pakken. Er is nog een mooi plaatsje vrij bij de appelenboomgaard: vrij uitzicht over het rijpende ooft. Gaan we dan nog wat doen? Ja, meestal betekende verkassen een verloren dag, maar hier zijn we half twaalf al weer klaar. Dan met de auto door Glurns (Telegraafje pikken!) naar Sulden. We wachten tot de Kanzellift weer gaat lopen – 13:30 uur – gaan dan naar boven en zitten heerlijk anderhalf uur in de zon met een biertje en een heerlijke maaltijd (Speck und Ei en Salatschüssel mit Putenstreifen). Na nog een prima kappoe kunnen we ons gemakkie aan de dalwandeling beginnen. Om 18:00 uur zijn we beneden en als we op de camping komen is het nog wonderlijk warm: 27 graden om 19:00 uur. Zelfs om half negenis het nog 22 graden. Dat is nog eens wat anders dan het Stubaital. Zon weg? Warmte weg!

Donderdag 30 juli 2009

(Naar Meran gefietst)

Vrijdag 31 juli 2009

(hangdag, beetje regen, niets gedaan. Eurospin)

Zaterdag 1 augustus 209

Na een dag “hangen”zijn we wel weer toe aan een portie bergen. In het Langtauferertal zijn we nog niet geweest. Na het ontbijt en de al vroeg gescoorde Telegraaf rijden we naar Melag. We zijn nog net op tijd (12:00 uur) om daar de lift naar boven te pakken. Een gerenoveerde tweezitter uit de jaren ’70. Maar goed, we komen boven en genieten meteen al van het prachtige uitzicht en de cappoe, want koffie maken, dat kunnen ze wel hier. Bovendien is de Strudel met Sahne ook al de moeite waard. We hebben alleen een Bergfahrt gekocht en willen dus via wandeling 15b naar beneden zien te komen. Dat blijkt een probleem: 15b is niet te vinden. Na eerst voor niets afgedaald te zijn en daarna maar 17b te hebben gevolgd, komen we uiteindelijk dan toch op het juiste pad. En wát voor een pad: héél licht stijgend voert het ons naar het eind van het dal en naar ruim 2500 meter hoogte. Uiteindelijk gaan we via een prachtige afdaling richting dal. Op de achtergrond zie je voortdurend de gletsjers van dit dal: de meeste zijn zieltogende hanggletsjers, maar de Langtauferergletsjer ziet er nog altijd indrukwekkend uit. Op de andere schouder van het dal kun je wandelen naar de Weisskugelhütte. We besluiten meteen dat die wandeling nog maar eens op het programma moet komen te staan. Bovendien is het een “Gletscherlehrpfad”: je kunt er dus nog wat van opsteken ook. Als we weer op de dalbodem lopen, is het ook drukker geworden: het zijn de wandelaars die van de hut komen. Jammer, want het was op de andere schouder absoluut stil: 2 mensen zijn we tegen gekomen ( in drie uur tijd) Om 17:00 uur zijn we terug bij de auto en boemelen we meteen terug naar de camping. Na drie bekers groene mintlimonade en een lekkere douche gaan we eten in het Gloria Vallis restaurant.

Zondag 2 augustus

Maandag 3 augustus

Dinsdag 4 augustus Weer thuis, via Heerlen. Maria blijft in Heerlen bij mama.