2014-07 : Zomervakantie Kaltenbach - Ennsradweg - Wolfheze

Zomervakantie 2014

Zo. 13 juli.  Eindelijk gaan we op reis! We hebben de troostfinale van het WK afgewacht - een mooie 3 -0 tegen Brazilië, goals van van Persie, Blind en Wijnaldum - en vertrekken 's ochtends om half 5. De bedoeling is om in een keer door te rijden naar het Zillertal en een plekje te vinden op camping Zillerhäusl in Kaltenbach. Het rijdt lekker door, maar rondom Frankfurt komt het met bakken uit de hemel en rijden we 2 uur lang niet harder dan 70 à 80 km/u.

Rond 17:00 uur komen we toch veilig en wel aan op de camping, waar plaats genoeg is. We kiezen voor een plekje langs de rivier en het fietspad, maar 's nachts blijkt dat de snelweg toch wel veel lawaai maakt en verkassen we naar de andere kant van de camping.

Maar eerst doen we een (matig en duur) hapje in het naastgelegen restaurant en gaan we naar het Aufenthaltsraum om de finale te kijken: Argentinië - Duitsland. Het is een hele zit, want er wordt verlengd, maar uiteindelijk scoort Götze en winnen de Duitsers toch. Gary Lineker wist het al.....

Rond 00:30 uur liggen we erin.

Maandag 14 juli  De zon schijnt al als we wakker worden, maar doordat we onder de bomen staan merk je daar weinig van. We verkassen en gaan 30 meter verderop staan met een prachtige blik op de bergwereld en op de Zillertaler Züge, die langskomen. De quechua is zo verplaatst en na  ontbijt en koffievouwen we ook de tarpe (luifel) uit. Grappig dingetje trouwens.... Dank je wel, Liddl! We lezen en luieren er lekker op los, 's middags willen we op de fiets voor een biertje naar Mayrhofen, maar we zetten eerst de fietsen op de drager en rijden naar Zell. Vanaf het Freizeitpark zijn we zo in Mayrhofen.We doen een biertje bij het station en een coupe Dänemark bij café Kostner en fietsen dan terug. Het weer is veranderd: het spettert af en toe en het is goed dat we een jackie meehebben. Thuisgekomen eten we een soepje onder de luifel, terwijl het langzamerhand steeds vaker regent. Uiteindelijk wordt het ook kouder en gaan we slapen. Het regent nu behoorlijk door en het was wel vermakelijk hoe we onder dekking van de paraplu's probeerden nog redelijk droog in de tent te komen. Gelukkig bleek de Quechua waterdicht (de luifel hadden we eraf gegooid, want het waaide ook nog flink) en vielen we droog en gewoon in de kleding in slaap. Niks pyjama, die lag nog in de auto...

Dinsdag 15 juli   Als we opstaan hangen de wolken nog halverwege de bergen. Geen haast dus om weg te komen: eerst  wat boodschappen gedaan bij de M-preis, daar ook meteen koffie gedronken en daarna uitgebreid ontbeten. Rond een uur voor 12 is het tijd voor een eerste wandeling: vanaf de camping lopen we naar rond de 1000 meter hoogte richting Kaltenbach. Landschappelijk is het niet zo interessant, want we volgen voor een deel de Zillertaler Höhenstrasse. Op het hoogste punt vinden we een verlaten hutje waar we eten en relaxen.

Ik schrijf een achterstallig deel van het vakantieverslag. Daarna dalen we geleidelijk af naar Zellbergeben en steken de brug over: we zijn in Zell. Na een Weizen resp. Radler vinden we dat we wel een pizza en pasta verdiend hebben bij Pizza Reiter. Helaas blijkt Pizza Reiter gesloten: het hele bedrijf is gestopt. Jammer. Gelukkig vinden we in de hoofdstraat een Turkse pizzeria/kebabboer waar we buiten op het terras genieten van een pizza, dürüm en gemischte Salat. Radler erbij: we zijn helemaal happy. Na nog een hoorntje ijs pakken we de bus naar Zell. Teruggekomen op de camping is het nog aangenaam warm. We maken thee en puzzelen wat.

Woensdag 16 juli  Het weer ziet er goed uit en het wordt tijd om nu eens echt "ins Gebirge zu gehen".

Eerst maar aan een kaart zien te komen, want de Tuxkaart reikt niet verder dan Zell am Ziller. Bij de VVV worden we goed geholpen en we krijgen een gratis kaart mee. Voor het reisdoel maakt dat niet uit: we willen naar de Marchkopf (2499 m.) we gaan omhoog via de ZillertalerHöhenstrass. Boven bij de Zirmhütte is het erg druk. Er zjjn toch heel veel mensen die naar boven gaan en direct plaatsnemen achter het bier. Wij doen het mee bescheiden kopje koffie en genieten van het prachtige uitzicht hierboven. We stoppen onderweg nog even bij de Marendalm (grote eettent van het skigebied Hochzillertal)en rijden door naar de Krussbichalm. In 1992 (even nazoeken...) startten we hier ook met de wandeling naar de Marchkopf met de familie Frijters. We herkennen de route ook goed. Alleen is er nu op het joch een enorme skihut neergezet: de Wedelhütte (2305 m.)

Het is heel stil. Als we op het terras van de hut ons bammetje aan het eten zjjn - zelf weer even een klapbankje van de stapel gepakt - zien we de eerste mensen van die dag de afdaling maken. Het zullen ook de laatste twee zijn van deze wandeling. Het laatste stuk naar de top is lastig: veel Blockgelände met grote stappen. Uiteindelijk staan we om 3 uur op de top.

Keurig binnen de gestelde tijd, Boven zien we de terugweg al liggen: eerst een steile graatafdaling, daarna langs het sneeuwveld waar we in 1992 sneeuwballen gooiden met de kinderen, dan de twee meertjes en dan een hele lange afdaljng naar de auto. Het is niet de meest comfortabele afdaling, ook al omdat de weg slecht bewegwijzerd is en het pad erg zompig met verraderlijke kuilen. Maar we komen er! Wir schaffen es! Om 17:40 uur zijn we weer terug bij de auto. Het begint al frisser te worden. We dalen af richting Aschau en halen meteen spullen voor het avondeten. Eigenlijk eillen we nog een biertje bij café Marlen, maar we zijn er eenvoudigweg te moe voor. We drinken veel limonade en een Gurktaler om de verloren gegane voorraad kruiden aan te vullen. Dan maar snel het maaltje gemaakt ( Chinese Nudeln met ui en 2 Frankfurters), want het beste is er wel af voor vandaag. We genieten nog van de stille avond en gaan rond 22:30 uur op tuk.

Donderdag 17 juli We gaan ter afwisseling fietsen! Het weer is zomers en we willen naar Innsbruck. Dat zou ongeveer 60 km. fietsen zijn, moet gemakkelijk kunnen. Dal uit kennen we het fietspad al: we stoppen bij de Schlitterer Badesee voor cappu en koffie en vergapen ons aan de ruimbemeten Duiters die al voor twaalven een plons nemen in het (frisse) water van de See. Dan gaan we er op de fiets eens goed voor zitten en draaien het Inntal in. Het duurt niet lang of we zijn al de weg kwijt. Achteraf (op de terugweg) blikjkt dat we twee bordjes “Radweg Innsbruck” gemist hebben en komen we op een neventraject. Natuurlijk, je komt dan wel in Innsbruck, maar je wordt eerst vrolijk langs alle dorpen gevoerd. Dat betekent dus heuvel op, heuvel af. Over de laatste brug in Schwaz kruisen we weer naar de Innoever en hervinden we de hoofdroute. We zijn alerter op de borden en genieten van het prachtige fietspad dat soms kilometers lang langs het spoor loopt. Helaas is soms de Autobahn dichtbij; je ervaart nog eens de waanzin van het autogeraas, waar we overigens zelf af en toe graag aan meedoen. In Vomp bezoeken we de Liddl, want we hebben dringend Sonnencrème nodig. De zon staat namelijk ongelooflijk te beuken. Al eerder waren we in de M-preis van Schwaz geweest, maar daar hadden alleen gespritzter Yoghurtdrink. Wat een onzin! Smaakte naar niets; bovendien moest je niet teveel schudden want…. Afijn, dat gebeurde dus. In Vomp vinden we de Sonnencrème, voorzien de plaatselijke daklozenkrantventer van wat geld en kopen ook nog wat Appelsaft. Genoeg drinken, dat is het devies.

 

Zo radeln we lekker door naar Innsbruck. Wat een prachtige stad is dat. Modern, hip af en toe. De buitenwijken hebben weliswaar torenflats, maar alle flats liggen tussen veel groen, met allerlei speelattributen: volleybalveldjes, voetbalveldjes, speeltuintjes, Kneippanlagen. Echt ongelooflijk.

Waar de Sill in de Inn komt, slaan we af naar het centrum: we willen een biertje doen op een van de terrassen van de Maria Theresienstrasse. Daar waren we in mei namelijk ook. Dan is er een flinke tegenvaller, die uiteindelijk veel tijd gaat kosten: alle hotelsites liggen eruit. Later zal blijken dat het gestoord wordt  door het wifi-netwerk van de stad Innsbruck. Na aanmaken van een account kun je voor een prikkie internetten. Dat valt tegen: aanmelden gaat met de creditcard, maar na twee pogingen met verschillende inlognamen geef ik het op. De KPN-4G verbinding – die overal tot nu toe goed werkte – deed het ook nauwelijks, waardoor de sites steeds een timeout gaven. We verkasten naar de McDonald voor een gratis wifi-signaal, maar daar hetzelfde: geen Booking.com, Trivigo of andere sites. Uiteindelijk besluiten we terug te gaan naar het station om daar nog eens te kijken bij de plaatselijke VVV. Maar zie: op het station aangekomen werkt alles weer en boeken we in no-time een hotelletje: Alte Pradl, aan de Sill waar we net langsfietsten! We ploffen de fietstassen op bed en gaan snel terug richting station om nog wat de eten. Dat worden twee Dürüms van onder de treinbogen (we komen het biertentje van 4 jaar geleden ook nog tegen, Tijn!) en we peuzelen het lekker op in het Sillpark. Jaja, mooie stad dat Innsbruck. Dan is het op voor vandaag: de slaap slaat toe en we gaan terug naar het hotel. Een prachtige fietsdag was het. We fietsten ongeveer 63 kilometer.

Vrijdag 18 juli  Vandaag fietsen we weer terug van hotel Alte Pradl in Innsbruck naar de camping in Kaltenbach. Maar eerst nog even terug naar de Maria Theresienstrasse, want we hadden gisteravond helemaal geen foto’s genomen. We vinden een lekker terrasje en genieten van koffie en cappucino en van alle voorbijlopende mensen. Dan stappen we op en gaan langs de prachtige Sillroute weer de stad uit.

         

Na ongeveer 10 km. slaan we af van de route om koffie te doen in de Geisterburg in Hall in Tirol. Ook ’s zomers is dit een drukbezocht en erg mooi stadje. Later  pauzeren we op de deken langs de spoorlijn en nog een keer op een bankje met prachtig uitzicht bij Rotholz, net buiten het Zillertal. Rond 17:00 uur zijn we weer terug op de camping, d.w.z. café Marlen waar we ons trakteren op een Zillertaler Weissbier en een Radler. ’s Avonds gaan we naar de plaatselijke pizzeria en vinden buiten op het terras een mooi plekje met opzicht op de Ahorn. De Blaspuppen marcheren nog door de straat voor een avondconcert, maar dat is aan ons niet besteed: morgen wacht de Berliner! Het belooft Kaiserwetter te worden, vandaar.

Zaterdag 19 juli

Het is ’s ochtends strakblauw en we zijn er vroeg uit. We ontbijten bij de M-preis waar we ook eten kopen voor overdag. Helaas ontbreekt de kaas bij het beleg en moeten we het doen met zoet. Gelukkig krijg je wel thee en koffie. Daarna rijden we rap naar Breitlahner waar we om 9:20 uur al op weg gaan richting de Berlinerhütte. Het is een feest van herkenning, hoewel sommige passages toch ook wel weer anders schijnen.

Vlak voor de Alpenrose is in ieder geval een stuk flink “ausgebaut”en “gesichert”.  In onze beleving was dit gedeelte vroeger een ezelspaadje. Na een lange stop op het paarse kleed en de Telegraaf met chocoladeletters (285 DODEN bij vliegramp Malaysia Airlines) komen we bij de Alpenrose. We trakteren ons op koffie en Apfel- en Tortenstrudel (mit Sahne!) Dan volgt de laatste klim naar de Berliner: in minder dan een half uur zijn we bij de hut. Zo’n 50 meter erboven vinden we een prachtige plek voor een uitgebreide fotosessie. De Garmin geeft nu 10.3 km. aan. Respect voor onze kinderen die dit vroeger al liepen toen ze bijna 4, 5 en 7 waren. Spelenderwijs huppelden ze naar boven…. De terugtocht valt erg tegen. Wat is het lang! De benen zeggen dat het genoeg is en met name het stuk Grawandhütte naar Breitlahner: er schijnt geen eind aan te komen. Om 17:40 uur zijn we dan toch beneden. We proberen in Mayrhofen nog of de M-preis open is – morgen is het immers zondag – maar scoren uiteindelijk  een broodje  in een minimarket annex tankstation in Hippach. Bij de tent gekomen zijgen we neer en laven ons aan het meegebrachte biertje en veel, veel water. Stukje kaas erbij, studentenhaver: helemaal goed. Om 22:30 uur is het uit met de pret en gaan we slapen. Buiten is het nog steeds aangenaam warm.

        

Zondag 20 juli Vandaag eindelijk een rustdag. We blijven dan ook prompt liggen tot een niet eerder vertoonde half negen. We ontbijten en luieren er de hele dag op los. De wasmachine blijkt tegen inlevering van € 2,-- het niet te doen, waarna Bennie het aloude ambacht van handwassen doet. Een halfuurtje later hangt alles aan de lijn. De lucht is melkwit en het is heel warm, rond de 32 graden. De was droogt snel en dat is maar goed ook, want rond 15:30 uur komt er een klein buitje over. De wind speelt wat op, maar de tarp houdt het en een uurtje later staat het zonnetje weer te brullen. ’s Avonds gaan we op zoek naar de andere Pizzeria in Kaltenbach: Goan Buam. Hij is duurder, maar het eten is absoluut smakelijker. We zitten weer buiten met een mooi uitzicht. Thuis gekomen overvalt vermoeidheid ons en we gaan op tuk. ’s Nachts regent het af en toe heel kort. Een voorbode voor wat komt?

Maandag 21 juli  Als we opstaan is het helemaal bewolkt en het ziet er dreigend uit. We besluiten direct maar de tarpe op te zetten en dat is maar goed op, want al tijdens het ontbijt gaan de hemelsluizen – zij het aarzelend - open. We drinken koffie en genieten van de vers gescoorde zaterdag-Telegraaf terwijl het steeds harder begint te regenen. Diehards als we zijn, blijven we zitten, puzzelen wat, Ben boekt voor morgen een hotel in Werfen, we lezen wat en kijken naar de wolken die langzamerhand tot in het dal zakken. En ondertussen maar gieten! Een tweede ronde koffie zit er niet meer in, want de aardlek is eruit gesprongen en de stroomkast zit op slot. We besluiten dan maar soep te maken op het brandertje, doch dat vindt moeder natuur niet zo’n goed plan: terwijl de soep aan de kook geraakt komen de eerste windvlagen, zodat we de tarpe gedeeltelijk moeten laten zakken. Het blijkt niet genoeg: moeder N. stuurt nu gemene regenvlagen onder het luifeldoek door en zo wordt alles nat.

We geven het op: in no-time zitten de belangrijkste zaken in de auto en we rijden de 50 meter (!) naar het Aufenthaltsraum. Daar warmen we wat op en lezen de krant. Later op de middag – het is nog steeds niet droog – maken we met de auto een uitstapje naar Mayrhofen. We doen een biertje bij café Kostner en flanieren door de hoofdstraat. Als we terugzijn op de camping gaan we nogmaals  naar het Aufenthaltsraum om daar het ARD-8uur-journaal te zien. De vliegtuigramp van Malaysia Airlines met 185 Nederlandse doden heeft ook daar het nieuws in de greep. Teruggekomen bij de tent doen we nog een Gurktaler en praten nog wat met de vriendelijke overburen: Jacqueline en Klaas. Leuke mensen uit Vijfhuizen. Hij is leraar aan het HBO en het is gewoon fijn om in een gesprek met anderen het weer eens over iets meer te hebben dan het weer. O ja. Het ging natuurlijk over onderwijs. Dat dan weer wel. Tijd om te gaan slapen: de wind is weg; we zetten wel de tarpe in standje “goed afwateren”. Dat is maar goed ook: we liggen nog geen kwartier te lezen of de hemelsluizen gaan weer helemaal open. Wat kan het hier toch hard regenen!

Dinsdag 22 juli  Het is droog! Weliswaar hangt er nog een flink wolkendek, maar tent afbreken gaat toch veel lekkerder als het droog is. De eerste keer de Quechua afbreken voor het eggie, gaat goed. Hij past weer keurig in de zak. We drinken koffie bij de overbuurtjes en gaan rond kwart voor elf op weg naar Werfen, waar we een hotel hebben geboekt. (Weissen Rössl) Onderweg regent het weer eens, maar gelukkig is het droog als we aankomen. We leggen direct het probleem voor over het parkeren van de auto voor een week, maar daar wordt snel in voorzien: iets lager in het dorp is een speciale plaats voor langparkeerders. Wel even je Gästenkarte achter de ruit leggen. We slenteren de dorpstraat op en neer: Werfen is een mooi, klein dorpje met prachtig geschilderde huizen. ’s Avonds eten we bij de Italiaan die aan het hotel zit gekoppeld. Vooral de Tortellini smaakt heerlijk. Teruggekomen op de kamer sorteren we de spullen uit voor de aanstaande fietsreis. We moet mee en wat mag niet vergeten worden? Spannend! Morgen geht’s los….

Woensdag 23 juli Als we ’s ochtends de gordijnen open doen, lacht het zonnetje naar binnen. Helaas…..als we aan de ontbijttafel zitten, giet het weer. De Bergfexbuienradar laat echter weten dat het korte, incidentele buien zijn. Dat geloven we direct, maar het duurt toch nog 3 kwartier voor het droog is. Bij de auto stoppen we laatste dingen in de fietstassen en gaan we. We steken al snel de Salzach over, waardoor we camping Vierthaler missen en slechts vanuit de verte de toegangsweg zien.

Dan slaan we het dal in richting Hüttau en dat betekent: klimmen! Gelukkig valt het mee: we kunnen de gang er goed inhouden en alleen het laatste stuk voor Eben im Pongau is wat steiler. Daarna pakken we de Enns op en plotseling is de route keurig bewegwijzerd met de bekende groene bordjes. In Radstadt doen we boodschappen bij de Billa en een stuk verderop richting Mandling stoppen we langs de Enns en genieten van broodjes, smeerkaas,tomaat en Vanille joghurtdrink. Daarna wordt het fietspad minder mooi, veel “Kies” en weinig uitzicht. Pas richting Schladming opent het dal zich wat meer en is het fietspad weer keurig verhard. We berekenen dat we met het bereiken van Schladming er 50 km. op hebben zitten en besluiten daar dus een hotelletje te zoeken. Dit keer werkt de truc met tethering en tablet prima en al snel vinden we op booking.com hotel Jufa, midden in het stadje. En dat voor een aangename € 57,--! Het hotel blijkt modern, licht, vrolijk gekleurd en de kamer ziet er prachtig uit. We doen een “landingsbiertje” in het voetgangersgebied, maar helaas verdwijnt het zonnetje en moe als we zijn, krijgen we het koud. Terug dus naar Jufa en de Jassen gehaald. We hebben allebei niet veel trek en vinden gelukkig café “Stadttor”. Daar eten we een Riesenburger en een toast Hawaii. Koffie en cappucino erbij: helemaal goed. We zijn op tijd terug om het Duitse ARD-nieuws te zien: vandaag was het immers een dag van Nationale rouw in Nederland. Dat wordt keurig in beeld gebracht. ’s Avonds lezen en puzzelen we nog wat. Bennie werkt het dagverslag en de website bij. Morgen willen we door naar Liezen. Eens kijken of dat lukt.

         

Donderdag 24 juli  Na het ontbijt doen we nog een koffie op het kleine Marktplatz van Schladming. Gemütlich! Dan gaan we fietsen. Dat gaat heel voorspoedig en er gebeurt eigenlijk  weinig. In Irdning gaan we van de route af om in het dorp wat te eten. Onder de grote parasol vinden we wat beschutting tegen de zon, want die staat flink te brullen. Dan maar verder richting Liezen. Op 10 km. afstand van Liezen raadplegen we booking.com voor een hotel. Hé, dat is gek…. Geen hotel te vinden. Later zal blijken dat heel Liezen niet meedoet met booking.com.   Dat weten wij dan nog niet en dus besluiten we tot in het centrum van Liezen te fietsen, hopend dat booking op basis van de GPS-gegevens toch een hotelletje vindt. Nee dus. Wat nu? Het dichtstbijzijnde hotel is in Ardning, maar dat is wel 10 km. verder. We kunnen niet anders; zomaar op de bonnefooi een hotel binnenlopen en vragen naar de prijzen, dat vinden we ook niets. Dat brengt het dagtotaal op 73 km., als we – behoorlijk gesloopt -  hotel Pürgschachnerhof bereiken. We doen nog een hapje, maar dat smaakt maar matig, ook al omdat we echt doodmoe zijn. Snel dus  slapen, dromend van de verhalen van de hoteleigenaar over het Gesäuse en de geschiedenis ervan. Het idee dat dit brede dal 200 jaar geleden nog een moeras was, is nauwelijks voor te stellen. Morgen dus: Gesäuse!

  

Vrijdag 25 juli  Na een heerlijke nachtrust – het was er erg donker! – stappen we om 9:50 uur verkwikt weer op de fiets. Wat zal de dag ons brengen? En komen we inderdaad in Grossraming, waar we gisteren al een hotel hadden geboekt? Na een goede 10 km. fietsen komen we bij de ingang van het Gesäuse.

Helaas blijken we vanaf daar over de weg te moeten: de Schlucht is eenvoudig weg te smal om rivier, spoor, weg en fietspad  te kunnen herbergen. Gelukkig is het niet druk en kunnen we goed doorfietsen en genieten van de Enns die zich een weg heeft gezocht door het kalkgesteente van het Gesäuse.

Een tegenvaller is, dat we er achter zijn gekomen, dat GoogleMaps gisteren bij het berekenen van de route de hemelsbreedafstand heeft gemeten in plaats van langs de weg. Dom, niet gezien. Maar nu blijkt Grosraming 95 km. ver weg te liggen. Bij Hieflau zijn we de Schlucht uit en dat is maar goed ook. We hadden het wel gezien. We doen een hapje op een terras (helaas is de toast met teveel Käse überbacken) en rijden dan verder richting het einddoel. Dat is nog flink werken, want we worden door een zijdal geleid en dat betekent klimmen om een zadeltje over te kunnen. Dat klimmen gaat ons uitstekend af vandaag, maar als we zijn afgedaald naar Altenmarkt zitten we al op 58 km. Grossraming gaat het niet worden, want dat is nog 35 km.  We besluiten het eerste de beste station op te zoeken om ons te informeren over de vertrektijden. De teller staat dan op 63 km. We zien al gauw dat het mis is: er staat een bus gereed als “Schienenersatzverkehr”.  Hoewel we oorspronkelijk de fietsen hier zouden achterlaten en dan morgen weer ophalen, hebben we er nu genoeg van en willen we eigenlijk de fietsen meenemen. Maar ja, met een bus…. Dat wordt moeilijk. De buschauffeur reageert echter heel aardig besluit fietsen en bagagetassen onder in het luik te gooien. Betalen? Nou… de automaat is toch kapot. Laat maar zitten! Kijk, dat is nog eens service. En dat met een brede glimlach.Een goed half uur later zijn we in Grossraming, maar nog niet in hotel Kirchenwirt Ahrer. We staan langs de rivier en googlemaps heeft moeite om goed de richting aan te geven. Maar: we vinden het. Helaas ligt het hotel naast de kerk en die ligt weer op een heuveltje. Als we aankomen zijn we helemaal blij. Een lief hotel, mooi gelegen en het ademt vakantie. Het is inmiddels onbewolkt geworden en het ruikt hoogzomers. Na een douche schuiven we daarom buiten aan voor een klein hapje in de tuin. Wat een heerlijke stemming. En dat wordt nog beter als de Blaspuppenkapelle een ludiek concert geeft op 20 meter afstand. Het wordt gefilmd en de instrumentbespelers zijn dan ook ludiek gekleed. Badpak, zwemvliezen, hele grote zonnebrillen, luchtbedden, strandballen. Het was leuk. De scène moest een paar keer opnieuw, maar de muziek was prima. Na de tweede sessie kwam het bier en ging de toonzuiverheid hoorbaar achteruit. Maar het bleef leuk: nadien speelden ze nog 5 of 6 andere nummers. Prima zo. We zaten lekker en sloten af met koffie en coupe Dänemark. We zijn om 20:00 uur net op tijd voor het ARD-journaal en daarna is er nog alle tijd voor puzzelen, website bijwerken, verslag schrijven enzovoort. Morgen gaan we maar eens berekenen of we in twee dagen naar Passau kunnen rijden. Het schijnt dat het dinsdag minder weer wordt in de Alpen. Gaan we dan nog naar Italië? Wie weet! Morgen meer….

Zaterdag 26 juli  We staan rustig op en zijn met ontbijt de laatste. Keine Eile….. Vandaag willen we doorrijden naar Enns (de oudste stad van Oostenrijk!), maar dat zal anders uitpakken. De Wirtin tipt ons de eerste 3 km. aan deze kant van de Enns te blijven, want dat scheelt een hoop geklim. Goed zo. We gaan dus langs de Bundesstrasse naar beneden. Inderdaad: geen geklim. Dat is snel voorbij als we na 3 km. oversteken naar de andere kant van de rivier, waar de R7 Radroute loopt. En dat is juiste vervelende van dit deel van de route: het is voortdurend op en af. Zelden loopt de route parallel aan de rivier. Het is voortdurend stijgen en dalen. We zijn er klaar mee en ook behoorlijk vermoeid. Bovendien schiet het niet op. Langs de Donau haalden we gemakkelijk 19 km./uur, nu halen we misschien 15 km. Gelukkig is het laatste uur naar Steyr toe beter: we rijden dan weliswaar gewoon op de weg, maar die is stil en we kunnen nu flink tempo maken. Het is ondertussen drukkend warm geworden en de wolken borrelen behoorlijk. Steyr heeft een prachtige Altstad en de route voert precies over de Marktplatz. Een juweeltje, dat uitnodigt tot een Radler. Als we eenmaal zitten, komen we al snel tot de conclusie dat het hier wel erg mooi is. Bovendien is er markt op de Marktplatz. We besluiten een hotel te boeken en hier in Steyr te overnachten. Hotel Styria ligt…. juist…..aan het Marktplatz. Als de Radler op is en er ook nog een groot ijs naar binnen is gegaan (Heisse Liebe), checken we direct in. Na een douche en even rusten, willen we flanieren. Maar daar is plots toch het onweer dat we al een tijdje hoorden aankomen. Windvlagen en striemende regen: we gaan snel terug naar de kamer. Als het na een uur weer droog is, flanieren we heerlijk de markt op een neer, eten een broodje Kebab en kopen bij de Billa wat Trinkjoghurt, kleine joghurtjes en chocola voor vanavond. Steyr is mooi, zoals gezegd. Het is ook de stad waar de Steyr uitmondt in de Enns.  Na nog een kopje koffie trekken we ons terug op de hotelkamer, kijken het ARD-journaal en puzzelen er flink op los. We beraden ons ook over wat nu te doen. In ieder geval gaan we morgen door naar Enns (Bahnhof) en pakken daar de trein terug naar Werfen. Dat moet in ongeveer 3½ uur lukken. Daarna werpen we de tent uit in Werfen voor minimaal één nacht. Misschien meer: helaas belooft het Alpenweer niet veel goeds. We houden een slag om de arm. Anders gaan we door naar Landau om het laatste stukje van de Isarroute dicht te fietsen. Wat verder weg van de Alpen blijft het weer in ieder geval aangenamer. En wie weet, komt het Zeppelinveld in Nürnberg ook nog aan de beurt. Bis Morgen!

    

Zondag 27 juli  Voor de € 120,-- die de kamer kostte, valt het ontbijt eigenlijk een beetje tegen. Misschien moeten ze maar eens bellen met de Bilderbergketen. Ach…. Misschien zijn we wel verwend. Alles is er, en van goede kwaliteit. Na Steyr is het nog maar ongeveer 28 km. fietsen naar Enns. Einde van de tocht. Alleen het eerste gedeelte is nog op en af, daarna gaan we meer parallel aan de Enns fietsen en schieten we lekker op. Zonder noemenswaardige moeite bereiken we Enns Bahnhof en kijken we naar de vertrektijden. Eerst maar met de trein naar Linz en daar de rest van de reis kopen. Je moet nl. ook reserveren voor je fiets en later zal blijken dat dat belangrijk is. Na de kaartjes voor Linz uit de automaat te hebben getoverd – gewoon met de Nederlandse pinpas – hebben we nog drie kwartier over voor een kopje koffie. Het station Enns zelf stelt niets voor, dus we besluiten wat richting de Altstadt te fietsen en komen langs de Chinees: “Mandarin”.

Omdat we allebei nogal flauw zijn en nog een flinke reis voor de boeg hebben, nemen we behalve twee Radler ook twee Chinese soep. Heerlijk! Sowieso verbaasden we ons over de drukte op terras: het was net half een en zeker tien gasten waren al bezig met een buffet. En de borden waren vol, heel vol… Een goed uur later zijn we op station Linz Hbf. Een enorm groot station. We kunnen reserveren tot en met Werfen, maar moeten wel de eerste trein laten lopen, want die is qua fietsen al volgeboekt.

De reis tot Salzburg gaat voorspoedig -  een goede 5 kwartier – daar blijkt echter de aansluitende IC eruit te liggen:  de vervangende trein gaat 5 minuten later, maar het is een andere wagonindeling en het is maar de vraag of er ruimte is voor de fietsen. Die ruimte is er wel: één voor in rijtuig, de tweede achterin. Als we eenmaal rijden, blijkt de trein toch niet te stoppen in Werfen, terwijl we dat nadrukkelijk gevraagd hadden. “Es tut mir leid”, zei de conducteur,  maar in Golling moesten we eruit. Ik heb nog gevraagd of we dan niet beter meekonden tot Bischofshofen, want dan fietsten we terug, maar daar hadden we kaartje niet voor…. Hoezo service? Ook de achterop komende trein nam ons niet mee: hij stopte wel in Werfen, maar voor die trein hadden we weer geen reservering. Tja…. Zo lust ik er nog wel een… De stoptrein van 20 minuten later nam ons natuurlijk wel mee. We zaten breeduit, het was een gelijkvloerse instap heerlijk. De Öbb moet nog veel leren, zullen we maar zeggen. Het leed was nog niet voorbij, want uitgestapt in Werfen stortregende het. Wat nu? We wachtten tot het droog werd en ondertussen bekeken we de diverse weerscenarios. Het Alpenweer was niet stabiel, zou nog verder verslechteren en pas aan het eind van de week zou het opknappen. Daar knapten wij vanaf: we zetten de fietsen op de auto en besloten bij Autostation Golling verder te overleggen en een hotel te boeken. Autostation Golling bleek verbouwd, maar ze hadden de prijzen ook verbouwd! € 13,70 voor een klein hapje met Eierschwammerl en € 4,10 voor een Cappucino. Afzetters. De Cappucino hebben we maar laten zitten. Het topoverleg leerde, dat we langzamerhand wel naar huis verlangden, maar dat we in ieder geval nog het ontbrekende gat tussen Landau en Landshut wilden dichtfietsen. We besloten te overnachten in Tittmoning – mooie naam - en boekten hotel Florianistube. Oké, het kostte bijna niets, maar het was ook wel het onderste uit het segment. Vriendelijk, dat wel. Na ingecheckt te hebben liepen we nog over de Marktplatz. Ook hier: prachtig, met schittend gesausde huizen. Bij de plaatselijke Griek namen we nog een biertje en lazen de (dikke) zaterdagTelegraaf. Moegereisd vielen we rond half elf in slaap.

Maandag 28 juli  We hebben besloten vandaag een rustdag te nemen en zetten de tent op in Mamming, camping Mamminger See. Garmin zegt dat dat nog maar 94 km. zou zijn, maar het was op en af, wegomleidingen, afzettingen en ander malheur. Uiteindelijk zijn we rond 11 uur op de camping. Een oud, verwaarloosd zootje, maar we vinden we een mooie plek aan een van de Seen. Prachtig uitzicht, geen buren. Helaas zijn we vergeten onderweg boodschappen te doen, dus fluks maar weer in de auto op zoek naar een supermarkt. Nou, dat is een schaars artikel daar in de omtrek. We rijden bijna 3 kwartier rond en komen tenslotte in de parkeergarage van Dingolfing. Zoekend vinden we Restaurant/Lunchroom/Loungeroom Schickeria. Een aanradertje. Het eten is heerlijk, Radler als nimmer tevoren en we worden vriendelijk bediend. We zitten er bijna anderhalf uur. Bij het betalen vragen we  - heel slim – de weg naar de supermarkt en ja hoor! nog geen 10 minuten later lopen we met winkelkar door een soort Supermercato van Italiaanse afmetingen. Wat een keur aan artikelen!

We scoren de spullen die we nodig hebben en vertrekken dan spoorslags naar de camping. Na nog de tarpe te hebben opgezet is het dan eindelijk “luiermans”: we zoeken al snel de schaduw op, want het ’s zomers warm en lezen en puzzelen erop los. Nadat het elektriciteitssnoer helemaal is uitgerold – 50 meter – komt de haspel precies tot voor de tent en kunnen we koffiezetten. Heerlijk. Een welkome onderbreking van het geluier. Het blijft nog lang aangenaam en pas als het volledig donker is, gaan we slapen. Er is een prachtige sterrenhemel en in de verte zie je het weerlichten richting de Alpen.

Dinsdag 29 juli   De Autobahn was toch wel erg goed hoorbaar ’s nachts;  we hebben allebei niet geweldig geslapen. We ruimen op ons gemakkie de boel op. De Quechua inpakken gaat nu steeds beter. Afrekenen ook: deze camping blijkt maar € 10,-- te kosten! Jippie. Dan gaan we ons goed doordacht plan voor deze dag uitvoeren. Auto met alles erop en erin parkeren bij station Landau, met de trein naar Landshut en dan terugfietsen. Inderdaad: dat is het ontbrekende deel van de Isar/Mangfallronde van vorig jaar. De treinreis duurt toch nog 40 minuten en kost € 29,40 inclusief fietsdagkaart. Ja ja, ook in Duitsland kennen ze de prijzen. Aangekomen in Landshut zijn we allebei wat flauw en besluiten daarom om ons direct te trakteren op koffie, gevolgd door Radler, Gulashsuppe en Frankfurter mit Würstl. Zo. Nu kunnen we er tegen en starten met de tocht die uiteindelijk toch nog 52 km. zal duren. In het begin is het pad erg stenig en gruizig; na ongeveer 15 km. verandert het plotseling in een goed onderhouden geasfalteerde route. Zo schiet het lekker op en halen we soms de 20 km./uur. In Dingolfing stappen we af – we kennen er na gisteren de weg – en nemen een lekker ijsje bij Gelateria Veneto. De laatste 12 km. naar Landau Bhf leggen we fluitend af. Met een high five maken we deze fietscirkel rond. Bij de plaatselijke Mac Donald maken we gebruik van gratis wifi en overleggen wat nu te doen. (O ja, we hebben ook een menu genomen en kregen er  nog een gratis glas bij…. J ) We zijn allebei moe en met behulp van het teruggevonden ANWB-boekje “Doortrekcampings – versie 2007” vinden we op 30 km. afstand camping Auf dem Kapfelberg in Neuhausen. Prachtig uitzicht, veel ruimte, koeien op loeiafstand: een klein paradijsje. Na nog wat gepuzzel wordt het frisser en gaan we slapen. We hebben het verdiend! Wel zien we nog dat het boven de Alpen aan het weerlichten is. Een mooi gezicht.

  

Woensdag 30 juli  We hebben ’s ochtends geen haast al ziet het er dreigend uit. Het is (nog) droog en de temperatuur is aangenaam.  We nemen dus alle tijd voor ontbijt, koffie en een lekkere gratis douche. Wat dit betreft is het een topcamping. Bovendien blijkt het sterke wifisignaal maar € 1,-- per dag te kosten. Daar komen we vandaag niet meer aan toe. Na het douchen begint het ook te motregenen en met veel plezier ondervinden we nogmaals hoe gemakkelijk zo’n Quechua is. Binnen 5 minuten ligt-ie achterin de auto en kunnen we weg. We willen de afstand (840 km. naar huis) mooi verdelen. Helaas pakt dat wat anders uit, want na ongeveer een uur rijden, komen we in een grote file terecht die ons bijna drie kwartier kost voor 6 km. Weg goede plannen. Daarna rijdt het toch nog wel lekker door en we komen nog tot ongeveer 530 km. van huis, op een doortrekcamping genaamd “Main-Spessart” bij Lenfurt. Misschien komen we er bij het fietsen van de Mainroute nog eens langs…. We krijgen een mooi plekje toegewezen, hoewel niet te vergelijken met het plaatsje van afgelopen nacht. Na nog een bezoek aan het campingrestaurant worden de oogjes klein en met nog een klein puzzeltje en Sodokuutje zit de dag erop. Morgen gaan we naar HUIS!

Donderdag 31 juli  Als we ’s ochtends opstaan is het kraakhelder. We verhuizen het tafeltje een goede 30 meter en ontbijten in het zonnetje. Daar ontstaat het idee om niet naar huis te gaan, maar gewoon nog een paar dagen op de Veluwe te gaan kamperen. Beetje relaxen, wandelen, fietsen…. Uiteindelijk is het in Nederland ook steeds prachtig zomerweer. Misschien nog wel mooier dan wij gemiddeld genomen gehad hebben…. De ruim 400 kilometer die we nu moeten afleggen naar de Veluwe verlopen voorspoedig. We nemen de afslag Wolfheze en overleggen bij de P + R van Station Wolfheze even wat nu te doen. Camping Lindenhof is vlakbij. Die nemen we. We kijken onze ogen uit: enorme grote plekken op een grotendeels leeg stuk van de camping. We zetten de tent op en trakteren ons op een biertje (Weizener uit de tap!) en een etentje bij “De Tijd”. Smaakt heerlijk, goed spul. Reizen maakt moe, het is inmiddels al genoegzaam bekend dus ’s avonds doen we niet veel meer.

Vrijdag 1 augustus  We maken er vandaag in principe een lekkere luierdag van: krantje lezen (nog steeds de meegenomen Sir Edmunds van de Volkskrant) en genieten van het prachtige zomerweer. Ons enige uitstapje bestaat uit een fietstochtje naar Ede: heen en terug niet meer dan 20 km. Op de heenweg langs het bekende lange fietspad zien we een ree. Het blijft staan en laat zich uitgebreid bekijken alvorens zich toch te verschansen in het struweel. Bij La Place hebben ze tomatencrèmesoep en een broodje met tonijnsalade in de aanbieding. Smaakt heerlijk. Een vers gescoorde Telegraaf erbij: goed voor een maximaal vakantiegevoel. Dat was het al weer voor de vrijdag. Behalve dan het potje badmintonnen: het was windstil en we konden het allebei nog best goed. Toch niet voor niets meegenomen, die rackets en shuttles….

Zaterdag 2 augustus    Het wordt vandaag veel warmer dan gisteren en dat is ’s ochtends al goed te merken. Het zonnetje “pikt” en het is dan ook goed toeven in de schaduw. Aan het eind van de ochtend fietsen we naar Mossel, parkeren daar de fietsen en wandelen dan in een halve cirkel om Mossel heen. Helaas geen herten dit keer; wel ongeveer 9 kilometer gewandeld. Bij terugkomst in Mossel laten we het terrasje maar voor wat is: het is ondertussen flink aan het betrekken en de buienradar laat zien dat er zich nu in rap tempo buien aan het ontwikkelen zijn. Als de eerste serieuze droppels zich melden, zijn we bij de tent en zetten de tarpe op. Dat gaat een beetje stuntelig dit keer: een aantal spandraden zit in de knoop, laat zich niet gemakkelijk ontwarren en zo worden we toch nog behoorlijk nat, voordat de tarpe staat. Gelukkig blijft de stortregen uit. Zoniet bij René: net als ik een Appje wil sturen van de zojuist opgezette tarpe, komt er een foto van René binnen: zijn tuin staat blank en zijn trap is een waterval, omdat hij vergeten is het zolderraam dicht te doen…. Mmmmm… dan komen wij toch goed weg. Om vijf uur is het droog en alweer goed opgewarmd. Tijd voor ons bezoekje aan “De Tijd”. Het smaakt weer heerlijk en de Weizener uit de tap heeft een hoog Erdingergehalte. Als we terug zijn dreigt er nog wat onweer, maar verder dan een paar rake klappen op 3 tellen komt het niet.

Zondag 3 augustus  Het zit erop. Thuiskomen is ook weer leuk. Weer valt het op hoe snel je met een Quechua weg bent en hoeveel minder je betaalt als je met een klein tentje bent. We betalen nu € 16,--/nacht inclusief stroom en toeristenbelasting. Op de terugweg maken we nog een korte stop bij Mc Donalds Barneveld voor een bakje koffie. Om 13:00 uur zijn we weer thuis. Een prachtige vakantie, dat was en is het, want de scholen beginnen pas over twee weken.