2015-7 Romantische Strasse - Kaltenbach - Alpe Adria - Kaltenbach

Vrijdag 10 juli 2015    Na een week rondhangen kunnen we eindelijk vertrekken naar Zuid-Duitsland. We willen om drie uur opstaan, maar het wordt half vijf. Geen probleem: om 5:45 uur rijden we weg. Via A30, A73 en A61 gaat het heel snel richting het zuiden. Nauwelijks files, prachtig weer. Helaas levert het laatste deel wat problemen en tijdverlies op: een afgesloten tunnel en een tractor met boomstammen zorgen ervoor dat we pas rond 16:00 uur inchecken in Hotel Donau Ries in Mertingen. Een prachtig hotel, grote kamers, nieuwe spullen. We luieren wat op bed, sorteren onze spullen voor de tassen en lopen onder het station door naar Pizzeria Salerno.

Het weer is zomers: we eten buiten en het wordt ook later op de avond niet fris. De rekening is vrolijkmakend: € 21,40 voor twee bier, een salade en een pizza, koffie toe. We slenteren via de rand van de akkers terug naar het hotel en zoeken de spullen uit die uiteindelijk meegaan op de fietstocht. Rond half twaalf gaan we op tuk: morgen gaat het beginnen: richting Augsburg.

Dag 2: Zaterdag 11 juli 2015 Mertingen >>> Augsburg

Na een smakelijk ontbijt in hotel Donau Ries gaat het dan echt beginnen.

De koffers gaan in de auto, de laatste spulletjes gepakt, insmeren en rijden. Via de onderdoorgang van station Mertingen bereiken we al snel de verbindingsroute naar de Romantisch Strasse. Het landschap is betoverend, zo niet romantisch: korenvelden, lichte heuvels, kleine stroompjes die afwateren op de Lech, roofvogels en dat alles bij prachtig weer. Het is blauw, helaas wel heiïg dus geen Alpen, en het is 25 graden. De dorpjes kabbelen voorbij. Toch valt het fietsen niet mee: na een lange stop hebben we allebei last van "waterknieën". Maar: we trappen door. Helaas zijn de dorpjes onderweg zo klein dat we geen koffie kunnen drinken en ook de lunch slaan we over. Dat moeten we later wel bezuren. Als we voor het eerst de Lech gaan kruisen, blijkt de brug in de steigers te staan. Hij is onneembaar afgesloten. Stiekem over het hek piepen is er niet bij. Gelukkig kunnen we wel aan de kant waar we staan verder fietsen, zij het dat het een smaller paadje is met veel gras en "Schotter".

Aber wir schaffen es. Na 5 kilometer kunnen we alsnog de brug over en dan komt Augsburg is zicht. Dat is maar goed ook: het is nu 30 graden, de zon staat te mokeren en het water is op. Bovendien zijn we allebei flauw en leeg. We zoeken de grote Marktplatz op en trakteren ons op twee grote Radlers. Het is mooi geweest. Gelukkig is er gratis Stadswifi en vinden we al snel een hotel op 800 meter: hotel Ibis Augsburg Hbf. Niet ver van de treinen derhalve. Na snel gedoucht te hebben liggen we al snel kort te knoeren. Dan de touraankomst kijken (Eurosport) nog even lekker lezen en dan op de sandaaltjes en enkel overhempje naar het stadscentrum. Met de Calzone en Pasta Cannelloni zijn we helemaal tevreden. We sjokken terug naar het hotel via het station en scoren eerst nog een ijsje bij een van de Eisdieles. Het Hbf Augsburg is ouwe meuk: vol trots staat er op de borden te lezen dat de verbouwing eraan zit te komen. Ondertussen hebben we ook al wat plekjes bekeken waar we morgen kunnen ontbijten: Ibis vraagt € 11,-- pp. voor het ontbijt. Dat kan goedkoper: morgen fietsen we de stad in en scoren daar een lekker ontbijtje. We lezen nog wat op de E-readers, appen nog een berichtje, zetje schaken en de dag is rond. Morgen gaan we verder richting Füssen: vanaf hier is dat nog 140 km.

Dag 3: Zondag 12 juli 2015 Augsburg  >>> Landsberg an der Lech

Het was vandaag in alle opzichten een topdag. Het begon vanmorgen al. We hadden geen ontbijt geboekt, want te duur (€ 11,--) en daarom gingen we al vroeg op pad (8:15) om een ontbijtje te scoren in het centrum. Het was nog heerlijk stil op straat, de zon scheen en het was windstil. Mc Donalds bleek nog gesloten, want ook daar hadden we kunnen ontbijten. Nu vonden we een plek op de grote Marktplatz, waar we de avond te voren ook hadden gezeten. Het ontbijt bestond uit twee grote croissanten, boter en jam.

Er was een lekkere, sterke kop thee bij. Genieten in het ochtendzonnetje. We zaten bijna een uur, sloten af met koffie en rolden toen de stad uit. De Romantische route vonden we al snel weer en dat gold voor de hele dag: het was heel gevarieerd, bos, weilanden, akkerlanden, stukken langs de Lech, stukken door het binnenland: schitterend. Het weer was hoogzomers: rond de 28 graden en een heerlijk windje. Omdat we veelal in de buurt van de Lech fietsten, bleef het aangenaam.

Na een korte tussenstop aan een van de kleine stuwdepots kwamen we uiteindelijk aan in Landsbergen am Lech. Het was in de stad wel snoeiheet en besloten maar te gaan zitten, te eten en via Booking te kijken of er verderop op de routes hotels waren te vinden. Nee dus. Eigenlijk hadden we het gisteren al gezien: ten zuiden van Landsbergen liggen weinig stadjes en dus is er niets te vinden. Goede raad was duur: óf nog 30 km. doorfietsen, of hier blijven en eindigen op 48 km., de score van vandaag. We kozen voor blijven: Maria regelde via de VVV een hotelletje - Booking had alleen hotels van € 100 plus - en zo konden we dus de fietsen wegstallen in een voormalige boerenstal van hotel Mohren, midden op het dorpsplein van Landsbergen. Een oud hotel met  hoge kamers, slecht sluitende ramen, maar het had wel iets!

Er was wifi en dat is tegenwoordig onmisbaar, als je tenminste je schaak- en Wordfeudpartijen wil verder spelen. Bovendien moet Facebook ook voorzien worden van nutteloze berichten over hoe leuk het wel niet is. Na een uurtje gelegen te hebben, gingen we nog voor een biertje en een Eiskaffee en later op de avond voor een "ijskoep": Banana Split en Nussbecher. Prima spul, bij een Italiaan, mister Gelato, waar de hele dag een rij stond van wel 20 meter. En nu schrijf ik de dagevaluatie. Maria doet haar evaluatie achter gesloten ogen, ik gebruik de tablet: via wifi rechtstreeks op het blog. Dan gaan we slapen: het raam kan helaas niet dicht, want vastgeroest, maar dat maakt niet uit: we vermaken ons prima! Morgen gaan we verder richting Füssen, maar Füssen zelf is te ver. Als we het plaatsje Halblech halen - rond de 75 km. - dan is dat al heel wat. Misschien helpt het wel dat de temperaturen morgen wat gematigder zijn: 21 graden. Dat duurt maar een dag: daarna voorspellen ze weer Hochsommerwetter: 28 graden en meer. Ciao!

Dag 4: Maandag 13 juli 2015 Landsberg an der Lech >>> Bernbeuren

Na een lekker ontbijt in bakkerij Mühle zijn we al vroeg op weg richting zuiden. Het weer is anders: af en toe spettert het, het is bewolkt. Er staat niet veel wind, maar wat er is hebben we tegen. We hadden gelezen dat de linkeroever de moeilijkste weg zou zijn, daarom hebben daarom gekozen voor de rechteroever: de Via Claudia Agusta. Er zou vandaag flink wat misgaan: we hebben heel wat kilometers omgereden. Eigenlijk begint het al bij het uitrijden van Landsbergen: over de brug en dan het spoor onderdoor. Dat doen we niet, slaan direct linksaf en dat moeten we bezuren: route kwijt en extra kilometers. Bij het dorp met de gedenkwaardige naam Denklingen gaat het nogmaals mis: we missen een bordje - want de Claudiaroute staat niet op de Garmin - en dalen af om de Lech over te steken. Na een afdaling met behoorlijke snelheid - Bennie rijdt nog bijna een hert aan - staan we bij een stuw. Helaas kunnen we er niet over. Dan bekijken we de kaart nogmaals en zien dat we flink verkeerd zijn gereden. We besluiten toch maar weer omhoog te klimmen naar Denklingen en belonen onszelf met een prachtige rit door het Stellerwald richting Schwabsoien.Daar vinden we een mooie boerenwei waar we lekker eten en rusten. 

Vliegtuigen met paragliders geven genoeg afleiding: ze vliegen af en aan. Daarna zetten we koers richting Bernbeuren: daar gaan we overnachten in hotel Doldewirt. Maar o schrik: als we ons willen aanmelden is er niemand en het ziet er niet uit!  We doen nog een rondje op de fiets om te kijken of we nog ergens een biertje kunnen scoren, maar Bernbeuren is echt heel klein. Gelukkig is de eigenaresse er wel als we terug zijn. Haar Duits is niet best en haar dochters moeten helemaal de taal nog leren.Gelukkig is er een kamer vrij en hoewel erg basic: we zijn tevreden. We eten maar beneden, want zoals beschreven in Bernbeuren was verder niets los. Het smaakt allemaal goed: Wienerschnitzel mit pommes en Scheinemedaillons. Het Weisbier blijkt een gewoon bier, maar dat mag de pret niet drukken. We slapen evengoed wel na een tocht van 62 km. Een leuke dag was het en de weersverwachtingen voor de komende dagen zijn hoogzomers.

Dag 5: Dinsdag 14 juli 2015 Bernbeuren >> Lermoos

Het ontbijt in Doldewirt is goed: klopt precies met de reviews van Booking.com. Alles wat er moet zijn, is er. Het ziet er allemaal wat informeler uit, maar eigenlijk is dat goed zo. Het weer gaat vandaag ook weer meedoen: de eerste gaatjes vallen in het wolkendek en het wordt 23 graden. Om 9:45 uur rollen we weg bij Doldewirt. We gaan richting Lechbruck, maar helaas nemen we niet de kortste weg. Wél is de route landschappelijk erg mooi en komen uiteindelijk toch uit bij de  Forggensee, een van de grotere meren aan de voet van de Alpen. We drinken koffie aan het meer bij chagrijnige Italiaan en korte tijd later rollen we al Füssen binnen.

We zoeken een supermarkt, maar vinden de Rewe pas na een rondje door de Altstadt van Füssen. Die is trouwens de moeite waard. Bij de Rewe kopen we alles voor onderweg: broodjes, smeerkaas, plakken kaas, bananen, tomaten,  2 toetjes.

Daarna verlaten we Duitsland en rijden Oostenrijk in. We vinden de oude Lechbrug waar we ooit met de vouwwagen overheen gingen richting Mayrhofen en vervolgen dan de weg richting Lermoos door Ober- en Unterpinsgau. Het landschap is prachtig en we zijn even verlost van het verkeerslawaai van de Grenztunnelweg. Na een flinke stop om de meeste van de gekochte spullen te verorberen, rijden we door naar Reutte.

Eigenlijk had daar Lermoos moeten liggen, want het was tot nu toe een superleuke route geweest. Na Reutte was het af: 2× een flinke klim van 14% over losse steentjes: niet omhoog te komen dus. Afstappen en "schieben" . Daarna blijft het afzien: grote kuilen in de weg, veel te veel rollsplitt. Gevaarlijk en niet leuk. Dan loopt de ketting van Maria eraf terwijl ik al 2 kilometer vooruit ben. Alles komt goed: de ketting was er eenvoudig weer op te leggen, klemde gelukkig niet en we konden weer verder. We wilden nog ergens een Radler drinken, maar in alle dorpen heerste zomerrust: alles zu. Dan maar doorgeradelt tot Lermoos, waar we op het terras van café Sam ons welverdiende biertje nuttigen. Via Booking boeken we voor twee nachten een Zimmer-Frühstück bij camping Hofherr, niet ver van sporthotel Loisach. Helaas is Loisach te duur: € 280,-- voor twee nachten, nu zijn we voor € 120,-- twee nachten onder de pannen.

We hebben een prima, grote kamer met prachtige badkamer. En dat voor die vriendelijke prijs! Als we ons opgefrist hebben, gaan we direct naar het campingrestaurant voor Spaghetti en Schnitzel. Het smaakt welverdiend en heerlijk. Ook het Paulanerbiertje is helemaal OK. We krijgen nog twee Schnappsjes, maken nog een wandeling over de camping en door de dorpsstraat en dan is het mooi geweest voor vandaag. Maria appt nog met Tim en Tijn over oma en de Kopsstraat en ik schrijf twee dagverslagen: gisteren was het er niet van gekomen. Ik doe een klein handwasje en dan is het mooi voor vandaag. Morgen naar Ehrwald en fietsen over de Moos. We hebben er zin in! Tschüsss!

Dag 6: Woensdag 15 juli 2015 Lermoos >>> Lermoos

We hebben lekker geslapen en genieten van een prima ontbijtje. Geen buffet dit keer: gewoon alles op tafel. Daar moet je het mee doen. Maar het smaakt prima, vooral de combi Semmel, goede boter en jam is nostalgisch. Bovendien wordt er nog een lekker eitje aangeserveerd. Na het ontbijt fietsen we over de Moos - prachtig zicht op de Zugspitze - naar de Ehrwalder Almbahn. We gaan met de baan omhoog en vinden een plekje op het terras met free wifi en een schitterend uitzicht op de dalkom van Lermoos. Je kijkt tot Heiterwang en verder. We puzzelen en lezen wat, kortom: een lekkere uitrustdag. Na een paar uurtjes maken we toch een klein ommetje bergop en dalen daarna af naar het dalstation van de nieuwe 6 persoons Iselbergbahn, die vorig jaar geopend is. Mogelijk nemen we komende Kerstperiode plaats in een van de stoeltjes, want we hebben we een klik met dit gebied. We eten een yoghurtje en flanieren dan weer terug naar het terras waar we nog wat luieren. Met de Almbahn beneden gekomen fietsen we naar het kapelletje waar de as van Bea verstrooid is. Het kapelletje blijkt niet op de heuvel te liggen die al van verre te zien is - want ligt midden op de Moos - maar op een klein schaduwheuveltje ten oosten ervan. We hoefden niet te zoeken. Het was er vredig en stil en deden er nog een klein zegje. Daarna fietsten we terug naar Camping Hofherr, maar niet nadat we in een spoelbak Maria's schoen hadden schoongespoeld, want Maria's schoenen hadden een greppeltje over het hoofd gezien. In Lermoos bekijken we nog de ligging van restaurant Juchhof, want we willen niet aan de weg eten, maar besluiten thuis gekomen toch maar op ons eigen huisterras te gaan eten. Grillplatte en Maaltijdsalat mit Thunfisch: smaakt prima en er is een lekkere Paulaner vom Fass bij. Tevreden lezen en puzzelen we wat op de kamer. Ik zoek nog uit, waar we de trein kunnen pakken naar Mertingen, want morgen wordt het de laatste fietsdag. Overigens blijft het weer hier, in Zuid Duitsland en in het Zillertal prima: alle dagen zonnig, 30 graden plus en mogelijk 's avonds een onweersbui. Laterzzzzz.

Dag 7: Donderdag 16 juli 2015  Lermoos >>> Murnau am Staffelsee

We maken ons vandaag op voor de laatste fietsdag. We ontbijten bij camping Hofherr, net als gisteren- goed in orde zonder overdreven Schnickschnack. Dit keer mét yoghurtje en zonder eitje. Ook goed. Daarna ist es Abreise. We doen nog wat boodschapjes bij de M-preis - naast de camping - en drinken daar ook koffie op het terras. Dan stappen we op en gaan over een stukje Moos richting Garmisch-Partenkirchen. Dat is een hele mooie route, bijna alles bergaf. Wel valt op dat de route aan de Duitse kant er veel beter bijligt dan aan de Oostenrijkste kant. Maakt niet uit: het is genieten. Bovendien zijn we binnen drie kwartier alweer op Duits grondgebied. Als we Garmisch bereikt hebben, hebben we al bijna 28 kilometer erop zitten. Daarom besluiten we vandaag koers te zetten richting Murnau am Staffelsee om daar dan de trein te pakken. Als we uit de drukte van Garmisch weg zijn, rijden we opnieuw door een schitterend landschap met bomen, weidegronden, moerasachtige begroeiingen al dan niet voorzien van schapen en/of koeien. Es ist geniessen pur! Het is overigens wel heel warm vandaag. Als we kunnen kiezen voor de trein in Murnau 7 km. of Ohlstadt 2 km. kiezen we voor het laatste. Helaas: de trein daar is net 5 minuten weg en de volgende komt pas over 2 uur! Daarom toch maar naar Murnau am Staffelsee. Het laatste stuk is stevig heuvelop en met flink zwetende koppen liggen we uit te puffen onder een boom bij de plaatselijke supermarkt. Helemaal stuk. Gelukkig hebben we water genoeg mee - inmiddels 5 flessen - en dat brengt ons gauw weer bij de positieven. Het is nog even zoeken naar het Bahnhof, want de weg verdwijnt in een tunnel en fietsers mogen daar niet door, Maar uiteindelijk komen we toch via een heel stil parkje bij Bahnhof Murnau am Staffelsee. En wat een geluk: de trein naar Mertingen via München Pasing vertrekt binnen 5 minuten. Wel nog eerst kaartjes scoren. Gelukkig staat er niemand bij het infoloket. Ik doe alsof ik van niets weet en vraag of er vanaf hier misschien een trein naar Mertingen gaat. Kortom: binnen 4 minuten had ik twee kaartjes, gepind én een Reise-auskunft te pakken. Klasse. De treinreis zelf verliep vlotjes. We waren wel blij niet de fietsen mee te hebben, want bij de overstap in München Pasing bleken we natuurlijk middenin de avondspits te zitten. Het was inmiddels 17:30 uur. Om 19:00 uur waren we uiteindelijk terug bij de auto. Helaas: hotel Donau Ries bleek vol. We gingen daarom eerst maar een pizzaatje doen in Mertingen om daar op het terras via Booking een ander hotel te regelen in de buurt. Dat viel tegen: of duur en dichtbij of goedkoper maar de verkeerde kant op. We besloten een hotel te boeken in Augsburg. Dat was alvast 50 km. de goede kant op. Hotel Adler was moeilijk te vinden. Dat was al te vermoeden als het huisnummer 257 F is. Maar voor € 60,-- hadden we een basic hotel, met een goed ontbijt en een fijne kamer met WC, douche en HDTV. Gratis wifi war auch inclusive.  We waren nu totaal afgedraaid, dus een biertje pakken op het terras - het was om 21:30 nog 28 graden - zat er niet meer in. Slapen dus. Morgen de fietsen ophalen in Murnau en daarna door naar Kaltenbach im Zillertal. Tschüüüsss!

Dag 8: Vrijdag 17 juli 2015  Augsburg >>> Kaltenbach

Het ontbijt in hotel Adler is niet groots, maar wat er moet zijn, is er. We haasten ons niet, maar het is een typisch doortrekhotel aan de rand van Augsburg en om 6 uur horen we de eerste auto's al wegrijden. Als wij om half tien weggaan, zijn we een van de laatsten. Het valt toch nog tegen dat het 130 km. is naar Murnau. Gelukkig is het grootste deel wel Autobahn. De fietsen staan geduldig aan de paal gebonden te wachten en zijn blij ons weer te zien. Ze zijn zo opgeladen en dus is er nog tijd voor een bakkie pleur. We worden allervriendelijkst geholpen door een dame die er een sport van maakt, iedereen een goede dag te bezorgen. Prachtig, als je dat kunt. Nu moeten we van Murnau naar Kaltenbach en kiezen voor de route via de Scharnitzpass, langs Mittenwald. We vangen nog een glimp op van camping Tennsee, maar voor de rest valt op hoezeer de wegen hier verbreed en verbeterd zijn. Met voortdurend tempo 100 zoeven we de Scharnitzpass over. Helaas gaat het aan de Oostenrijkse kant wat minder: we komen achter een vrachtwagen te zitten die stapvoets de helling afgaat: 14% over 4 km. lengte. In een van de weinige haarspeldbochten kan ik er gelukkig veilig langs. Na Zirl voegen we in op de Autobahn. Nu is het Zillertal zo gevonden: nog voor Fügen nemen we de afslag Mc. Donald, want inmiddels mag er wel een voertje in. Bovendien is het loeiwarm, dus ook de milkshake smaakt lekker. Op de camping worden we herkend door de eigenaresse en we krijgen een prima plek, direct aan de spoorbaan. En jippie!: er is gratis wifi over de hele camping. We werpen snel de Quechua in de lucht  en korte tijd later hangen we tevreden in een stoel in de schaduw van de caravan naast ons. Ik zeg nog dat het slim zou zijn om de luifel uit te zetten, want het was inmiddels bewolkt geraakt en in de verte rommelde het ook al. De luifel stond zo, echter toen we er goed en wel onder zaten begonnen het niet alleen te spetteren, maar ook te waaien. We hebben dat drie kwartier aangezien, maar uiteindelijk hebben we de luifel maar weer platgegooid en zijn we in de tent gaan liggen. Het regende nu een tijdlang behoorlijk door en ook bliksem en donder deden een duit in het zakje. Tegen achten  werd het droog en liepen we naar het restaurantje Zillerhäusl om nog een hapje te doen. Helaas: hij ging om acht uur dicht....(Gelukkig maar, want er werd binnen gerookt....) We hebben nog wat buiten gezeten, maar het was toch behoorlijk opgefrist, we waren moe, kortom: het licht ging uit. Morgen weer een dag...

Dag 8: Vrijdag 17 juli 2015  Augsburg >>> Kaltenbach

Het ontbijt in hotel Adler is niet groots, maar wat er moet zijn, is er. We haastten ons niet, maar het een typisch doortrekhotel aan de rand van Augsburg en om 6 uur horen we de eerste auto's al wegrijden. Als wij om half tien weggaan, zijn we een van de laatsten. Het valt toch nog tegen dat het 130 km. is naar Murnau. Gelukkig is het grootste deel wel Autobahn. De fietsen staan geduldig aan de paal gevonden te wachten en zijn blij ons weer te zien. Ze zijn zo opgeladen en dus is er nog tijd voor een bakkie pleur. We worden allervriendelijkst geholpen door een dame die er een sport van maakte, iedereen een goede dag te bezorgen. Prachtig, als je dat kunt. Nu moeten we van Murnau naar Kaltenbach en kiezen voor de route via de Scharnitzpass, langs Mittenwald. We vangen nog een glimp op van camping Tennsee, maar voor de rest valt op hoezeer de wegen hier verbreed en verbeterd zijn. Met voortdurend tempo 100 zoeven we de Scharnitzpass over. Helaas gaat het aan de Oostenrijkse kant wat minder: we komen achter een vrachtwagen te zitten die stapvoets de helling afgaat: 14% over 4 km. lengte. In een van de weinige  haarspeldbochten kan ik er gelukkig veilig langs. Langs Zirl voegen we in op de Autobahn.Nu is het Zillertal zo gevonden: nog voor Fügen nemen we de afslag Mc. Donald, want inmiddels mag er wel een voertje in. Bovendien is het loeiwarm, dus ook de milkshake smaakt lekker. Op de camping worden we herkend door de eigenaresse en we krijgen een prima plek, direct aan de spoorbaan. En jippie! Er is gratis wifi over de hele camping. We werpen snel de Quechua in de lucht  en korte tijd later hangen we tevreden in een stoel in de schaduw van de caravan naast ons. Ik zeg nog dat het slim zou zijn om de luifel uit te zetten, want het was begonnen te betrekken en in de verte rommelde het ook al. De luifel stond zo, echter toen we er goed en wel onder zaten begonnen het niet alleen te spetteren, maar ook te waaien. We hebben dat drie kwartier aangezien, maar uiteindelijk hebben we de luifel maar weer platgegooid en zijn we in de tent gaan liggen. Het regende nu een tijdlang behoorlijk door en ook bliksem en donder deden een duit in het zakje. Tegen achten  werd het droog en liepen we naar het restaurantje Zillerhäusl om nog een hapje te doen. Helaas: hij ging om acht uur dicht....(Gelukkig maar, want er werd binnen gerookt....) We hebben nog wat buiten gezeten, maar het was toch behoorlijk opgefrist, we waren moe, kortom: het licht ging uit. Morgen weer een dag...

Dag 9: Zaterdag 18 juli 2015   Kaltenbach

De zon klopte al vroeg op de tent, want het zoals beloofd, prachtig weer. Nu kon het echte campingleven beginnen: een dagje niksdoen op de camping, te beginnen met ontbijt. Maria haalde de broodjes bij de M-preis en een goed halfuurtje later zaten we te ontbijten in het gulle Zillertaler zonnetje. Een mooi begin van een dagje luieren: pas 's middags gingen we op de fiets naar Zell am Ziller.  We zouden eerst naar Mayrhofen gaan, maar het was gewoon te warm. Daarom maar naar Zell, om daar een ijsje en een biertje te doen. Het bleek Zillertaler Mandlweekend te zijn in Zell en ze waren net bezig met de soundcheck. Zo zaten we een tijdje later achter een biertje te luisteren naar de bekende Zillertaler hits, waarbij vooral "Grüne Tannen" heel nostalgisch aandeed. Misschien ook al, omdat ik dat nummer veel gebruik als achtergrondmuziek voor de wintersportfilmpjes. Uiteindelijk zijn we de feesttent toch maar niet ingegaan: je moest betalen en we vonden het wel mooi zo. Ook buiten was de muziek luid en duidelijk te volgen. Met nog altijd prachtig weer fietsten we terug en maakten op de camping een lekker Nudelgerecht met een meegebracht Unox-100 gram worstje en wat extra lenteuitjes. Bij de Zeller Billa hadden we een salade gekocht en dat maakte er wel bijna een feestmaal van. De koffie en Ritter chocolade rondde het dinertje prachtig af. En zo is het nu ( 21:00 uur) nog altijd mooi weer, de wind is weggevallen en we zitten nog in ons T-shirtje buiten. Morgen weer? De vooruitzichten zijn qua temperaturen euforisch - 30 en meer - maar het wordt de komende twee dagen wel wat onstabieler. We gaan zien. Morgen gaan we naar de Horbergbaan om de verbouwingen aan de Penkenbaan boven en later beneden te kunnen zien. Ciao!

Dag 10: Zondag 19 juli 2015   Kaltenbach

Het is vandaag zondag en we hebben dus gisteren al de spulletjes gehaald om mee te nemen de bergen in. Het belooft vandaag prachtig weer te worden - 30 graden plus - met na tweeën een toenemende kans op onweer.Die voorspelling is mooi uitgekomen, zullen we maar zeggen. We ontbijten vroeg - 8 uur - en zijn om 9:30 u. al bij de Horbergbahn om daar naar boven  te gaan. De Penkenbahn wordt uitgebreid gerenoveerd en is deze zomer gesloten. Vandaar. Omhoog dus met de Horberg én aansluitend de Lärchwald, ook al zo'n oude bekende uit het voorjaar. De zon staat al flink te knetteren als we bij de Lärchwald boven beginnen aan de afdaling naar het dal. Achteraf gezien een flinke onderneming: we hebben nog niets gewandeld deze vakantie en dan direct van 2000 m. naar 600 m.? Vragen om spierpijnproblemen, als je het mij vraagt. (Ik schrijf dit stukje op maandag en inderdaad: stijf als een plank, kan nauwelijks het trappetje af naar het toilet...) Maar nu is het prachtig: we genieten we van de bekende uitzichten op Brandenberger Kulm, Ahorn, Stillup, Grindberg en Dristner. Het bergstation van de nieuwe Penkenbahn is volop in aanbouw en daar langs lopen slaan we niet over: enorm, wat een project. De twee Stützes, waarmee de bahn bovenkomt zijn ook geheel vervangen: groots. Maar ook weer: een enorme ingreep in het Alpenlandschap. Het is niet anders. We willen 's winters toch skiën....Na ons vergaapt te hebben aan dit bouwproject, draaien we het bos in en lopen richting Astegg naar beneden. Het is een bekend pad - legendarisch is de race met de kinderen en Anne wie het eerst beneden zou zijn bij de auto in Astegg - maar nog altijd is het bij de afdaling heel stil. We komen niemand tegen. In Astegg is Gasthof Astegg open en we trakteren ons op een lekkere warme maaltijd: Wiener Schnitzel mit Pommes en Fleischkäse mit Spiegelei. Vooral de Schnitzel is "fabelhaft": gepaneerd in een papje met veel ei erin: een speciaal smaakje! Na de koffie dalen we af naar Mayrhofen. Althans, dat willen we, maar Frau Astegg weet ons te vertellen dat de reguliere route 2 en 2a door het bos afgesloten is, omdat ze bezig zijn de kabels te trekken voor de nieuwe Penkenbahn. Streng verboden dus. Jammer, want dat betekent dat we niet in Mayrhofen zelf zullen komen en dus later het dalstation moeten gaan bekijken. (Dat doen we op maandag, want veel lopen is er dan niet bij! - red.) We dalen nu af richting Schwendau en komen zo precies bij de auto uit. Zoals eerder gezegd: een flinke afdaling. In het dal is het snikheet en de eerste donderklap hebben we ook al gehoord. Richting de Nordkette is het donker, maar hier schijnt de zon nog. Teruggekomen op de camping laven we ons aan twee lekker koude Radlers én we doen de was. Die kan dan nog even lekker drogen, dachten we. Dat valt tegen. Als de was goed en wel hangt - waslijnen gemaakt met de luifelstokken! - gaan de hemelsluizen open en regent en onweert het de hele avond.. En dat voor de derde avond op rij! Eigenlijk mooi natuurlijk: overdag zomerweer, je kunt alles doen, 's avonds regen en onweer. Nadeel is wel dat je de hele avond in je tent ligt: we zijn natuurlijk te trots of te moe om naar het Aufenthaltsgebäude te gaan. Zo eindigt een mooie bergdag dus niet buiten, mijmerend achter een bakje pleur, maar binnen in de tent. Morgen wird's wieder schön. Ciao!

Dag 11: Maandag 20 juli 2015   Kaltenbach

Als we 's ochtends opstaan piept het eerste zonnetje al weer door de wolken. "Heut' wirds wieder ein schöner Tag". Wel duurt het tot een uur of elf voordat alle wolken weg zijn, maar het is bij het ontbijt al aangenaam: T-shirt. Meer niet. De afdaling van 1400 meter van gisteren doet zich nu goed voelen: spierpijn in de dijen, vooral bij afstapjes. Stom. Zijn we er toch weer  ingetuind. De herinneringen aan die tocht in Zwitserland (noot: fff opzoeken waar en wanneer) komen weer bovendrijven. We maken er dus maar een luierdag van: boekje lezen, appen, rondkijken. 's Middags willen we toch nog even "van de camping af" en besluiten naar Mayrhofen te gaan. Eerst zou dat met de fiets worden, maar tenslotte gaan we met de Zug vanaf Kaltenbach naar de "Bedarfshaltestelle" Bichl, de laatste stop voor Mayrhofen. Zo kunnen we toch nog een stukje wandelen. We lopen via Schwendau om nog eens te kijken waar de boerderij "Angerhof" lag waar we vroeger voor de wintersport logeerden. Alles is nog herkenbaar: de boerderij is 25 jaar ouder, er is weinig veranderd. Dan maar verder richting Mayrhofen, langs de oude midgetgolfbaan die langzaam overwoekerd raakt. Tegenwoordig zit er meer klandizie in het Klettersteigen: er is een parkeerplaats gemaakt en met borden worden duidelijk de klimmogelijkheden aangegeven. In Mayrhofen drinken we een Radler bij café Kostner en bekijken daarna het in aanbouw zijnde dalstation van de Penkenbahn. Er is eigenlijk niet veel te zien. Wel wordt er hard aan gewerkt: 15 december MOET het klaar zijn. Het is benauwd warm in Mayrhofen - ook vandaag weer 28 graden - en we besluiten terug te gaan naar Kaltenbach. Eerst kopen we nog een "Pizza-to-go" bij Sporthotel Manni en een ijsje dat we oplikken bij het station. We zijn ruim op tijd. Als we half zeven terug zijn op de camping schijnt de zon nog altijd. Wat een voordeel toch ten opzichte van camping Mayrhofen: hier komt de zon om 7:00 uur achter de bergen vandaan, daar 9:30 uur. Rond 19:50 uur verdwijnt de zon achter de bergen, in Mayrhofen was dat 18:30 uur. Tel uit je winst. Zeker als het fris weer is: dan heb je de directe zonnestraling hard nodig. Gelukkig: deze zomer is het alleen maar warm weer. Afgelopen week, maar ook in de vooruitzichten de komende week! Heel anders dan vorig jaar. Toen wilde het maar niet stabiel worden in de Alpen en eindigden we uiteindelijk op de camping in Wolfheze. (Waar het trouwens prima vertoeven was!) Na pizza en koffie lezen we nog wat. Het blijft lang warm. Zelfs 's nachts kun je in je T-shirt naar het toilet. Lang niet meegemaakt.

Dag 12: Dinsdag 21 juli 2015   Kaltenbach

We zijn vandaag wel heel vroeg wakker: nog voor 7 uur zijn we de tent uit. Net vroeg genoeg om de zon achter de bergen vandaan zien te komen. Bennie springt direct op de fiets om verse broodjes te gaan halen: helaas. De M-Preis gaat pas om half acht open. Geen probleem: in het zonnetje is het al heerlijk toeven. Verder hebben we vandaag geen haast en nemen ruim de tijd voor ontbijt en koffie. Daarna gaan we door de tunnel bij Mayrhofen ("tunnel! tunnel! tunnel!") naar de Mautstrasse Zillergrund. Een goede keuze, want het is er prachtig. Heel, heel lang geleden (1978?) zijn we wel al eens in dit dal geweest, we moeten nog eens nazoeken of we toen tot aan de Plauener Hütte zijn gekomen. Hoe dan ook: we betalen Maut en rijden tot aan Bärenbad, (1450 m.) waar je ook niet meer verder mag. Een shuttlebus kan je nog verder omhoog brengen tot op de kroon van de stuwdam. (1850 m.) Wij doen het lopend: de daalspieren zijn nog erg stijf, klimmen gaat goed. Het weer is top: zonovergoten en tot op 2000 meter 25 graden. Wat een topzomerweer hebben we tot nu toe. De 400 meters aan hoogteverschil overbruggen we snel en we vergapen ons aan het prachtige uitzicht op stuwmeer Zillergrund en omliggende toppen al dan niet met hanggletsjers. Door de zinderende hitte vinden we het voor vandaag wel welletjes en we gebruiken de shuttlebus om ons terug te brengen naar Bärenbad. Daar gaan we lekker eten: Schnitzel en Leberkäse mit Salat:  ook deze keer is het weer goed. We zijn nu totaal "ausgebafft" en na de koffie rijden we dan ook direct terug naar de camping. We stoppen alleen nog even bij de M-Preis voor wat boodschapjes voor morgen. Op de camping is het zo mogelijk nog warmer: rond de 32 graden. Bennie gooit zijn slaapmatje eruit en gaat in de schaduw liggen. Heerlijk! Nog veel lekkerder wordt het als de zon achter de bergen verdwijnt: nog steeds heel aangenaam, maar de extreme hitte is weg. Wat een dag! Super.

Dag 13: Woensdag 22 juli 2015   Kaltenbach

Als we wakker worden van de eerste trein - 6:30 uur - is het al snel duidelijk dat het vandaag weer mooi weer wordt. De zon piept echter pas om 7:00 uur boven de bergen uit. Daarom speculeren we wat over hoe verder te gaan met deze vakantie. Fietsen naar Grado, dat is zeker. Maar... laten we de fietsen achter in Spittal en rijden naar Grado? Beginnen we in Spittal en laten we daar dus de auto achter? Plotseling bedenken we nog een optie: we zetten de tent op camping Sachsenburg, overnachten een nacht en laten dan tent en auto daar achter. Wat zou dat kosten? We gaan het vragen. We sparen in ieder geval het hotel in Grado uit. Dan is de zon boven de bergen en we gaan eruit. Er is geen wolkje te bekennen en de lucht is prachtig doorzichtig. We ontbijten met het restant van de Kürbiskrostl van gisteren en genieten van het zonnetje en de koffie. Daarna laden we de fietsen op de drager en rijden naar Strass. Vanaf daar rijden we naar Itter - Untere Nasensiedlung - waar we komende maart een huis hebben gehuurd. We willen eens kijken hoe het straatje eruit ziet. Maar eerst fietsen we heerlijk door het Inntal. Sommige stukken rijden we inmiddels al voor de derde keer, maar het maakt niet uit: wat is dit toch een leuke route. Goed bewegwijzerd, geen heuvels, mooi uitzicht op de bergen. Het is vandaag warm, dus het is niet erg dat we bij het zwembad van Kundl naar binnen mogen om op het terras wat te drinken. We nemen koffie; wat hebben we zelf genoeg water mee. Wel delen we samen een cakeje: er mocht wel weer wat voer in. Daarna gaan we verder richting Itter. Bij Wörgl slaan we af en rijden we langs de Brixentaler Ache. Vanaf hier rijden we stroomopwaarts. Je merkt het niet zo heel erg, wel wordt het steeds warmer. Na nog een waterstop met banaan vinden we al snel de Untere Nasensiedlung. Ai, dat is nou jammer: ik ben vergeten een foto mee te nemen op de tablet om te kijken waar het precies is. Wel is duidelijk dat de weg náást de Siedlung erg druk is, maar dat je daar in het straatje niets van hoort. We zoeken in het straatje een schaduwplek en gaan daar tegen een muurtje zitten om via Tetheringinternetverbinding op de laptop toch een plaatje te voorschijn te toveren. Dat lukt. En raad eens? Het muurtje waar we tegenaan zaten,was het huis waar we komend voorjaar zitten. Zag er mooi uit; in ieder geval stil. Verder hoeven we niets te weten: voor de Salvistabahn moeten we nog 3 km. verder zijn en daar is het te warm voor. We keren om en berekenen zo, dat we vandaag rond de 66 km. zullen fietsen. De terugweg verloopt tot bijna het einde gladjes: we bezoeken nogmaals het zwembad voor een Panini, een Tosti en 2 Radler en zien daar dan dat het weer begint te veranderen: grote onweerswolken verschijnen boven de bergen. De boel explodeert! Als we weer op de fiets zitten, zien we wel dat we waarschijnlijk geluk hebben: we rijden tussen twee buien door. Wel regenen we een beetje nat, maar het is erg warm en het is zo eigenlijk wel lekker. Als we nog 3 km. van Strass zijn, steekt er  plotseling een grote bui zijn kop uit boven het bergje van Maria Brettfall. We trappen flink door en zijn net op tijd bij de auto. Nog snel nemen we een gezamenlijke kiek - het statief was twee dagen zoek, maar weer teruggevonden - en binden dan snel de fietsen op. Een storm giert nu door de straten. Net op tijd zijn we weg. Als we verder richting Kaltenbach rijden is het even wat droger. Niet voor lang: we kunnen net laptop en mobieltjes uit de auto halen of een flink onweer barst los. We vluchten de tent in en genieten van de lichtflitsen, de kanonslagen en het geratel van de regen op de tent. Ruim een uur zitten we "opgesloten", daarna wordt het wonderwel weer droog. Lekker, kunnen we toch gewoon buiten eten. Broodjes, yoghurt, thee, koffie: het echte kampeerleven. Jammer dat een deel van ons hagelslagbestand nat is geregend, maar verder: leuk! Het klaart na achten nog verder op, we kunnen dus lekker  buiten blijven zitten. Al met al: een prachtige (fiets-) dag. Morgen gaan we nog een keer de bergen in, voordat ons tweede fietsavontuur begint. Morgen richting Vorderlanersbach? Zou leuk zijn. Ciao!

Dag 14: Donderdag 23 juli 2015   Kaltenbach

Het is toch droog geworden vannacht. En weer helder! Opnieuw schijnt de zon en belooft het weer een fijne dag te worden. Regen- en onweerskans vanaf 14:00 uur. Het ziet er nu stabiel uit. Morgen gaan we verkassen naar Sachsenburg, vandaag willen we wandelen in de buurt van Vorderlanersbach. Haast hebben we niet: eerst ontbijten, krantje lezen - AD dit keer - een koffie. Dan vertrekken we richting Vorderlanersbach. Terwijl we aan het rijden zijn, wijzigen we de plannen en parkeren bij de Finkenberger Almbahnen. Daar kopen we een kaartje tot het middelstation. Eerst een kopje koffie en genieten van de ochtendmist die omhoog komt drijven vanuit het dal. Daarna lopen we de "Mooswanderung": lang op hoogte blijvend lopen we van het middenstation naar Vorderlanersbach. Het is een prachtige wandeling, helaas vooral in het begin erg druk. We passeren halverwege een kerkje en kort daarna een overzichtsbord van de Magnesitwerke, die daar van 1924 tot 1976 waren. Inderdaad, toen ik met Simon en Marian in 1972 in Lanersbach skiede, lagen deze hellingen er kaal en omgeploegd bij. Dat kale dat kon, want het was een zeer sneeuwarme winter. In twee weken nauwelijks een wolkje gezien. Nu herinnert slecht hier een daar een oud Stützefundament of katrol nog aan de activiteiten van vroeger. En natuurlijk het dalstation van de Schrofenalmbahn, dat er nog altijd staat. Als we om 10 over half twee beneden komen in Vorderlanersbach, moet de bus eigenlijk al weg zijn, maar nee! Daar komt-ie aan. Geluk. Instappen en een goed kwartier later zijn we al terug in de parkeergarage van Finkenberg. Dat is nog eens gevonden tijd. We besluiten naar Mayrhofen te gaan om iets te eten en nog even een blik te werpen op camping Laubühel. We scoren een chiliburger en een massiveburger met wedges. Lekker, maar meer omdat we rammelden van de honger. De Radlers waren goddelijk. Daarna een likijsje met twee bolletjes - bij de Italiaan en dus beter van kwaliteit dan de vorige keer -  en wandelen dan richting de camping. Brrrr...... wat druk, wat een kleine plaatsen, een wat veel grindplekken. Op het boventerras is een toilet- en douchegebouw bijgekomen, maar daar rondom zijn het allemaal grindplekken. De zijkant van de houtzagerij is kleiner geworden en duidelijk afgezet met een hek. Jammer. Dat was altijd zo'n leuk, vrij stukje. Nee. Hier is niets meer aan. Op het tentenveldje staan ze haring aan haring en de gewone plekken zijn zo klein.....Gedesillusioneerd wandelen we terug naar de auto. Hier kan een kruis door. We rijden naar huis en luieren heerlijk in de stoelen, douchen wat en... ja hoor... rond 19:00 uur begint het weer te rommelen. Even verdwijnen we in de tent, maar rond 20:30 uur is het toch weer droog en nog steeds aangenaam bij 23 graden. Ik heb ondertussen koffie gezet en die ga ik nu drinken. Ciao! Tot morgen.

Dag 15: Vrijdag 24 juli 2015   Kaltenbach

Kort... verkasse vanaf Zell. Mooi reisweer Gerlospass, Felbertauern  Mc Donald in Lienz. Plaats 29 in Sachsenburg. Groot. Toestemming vragen lege tent en auto  laten staan. Eten bij Zum goldenen Rössl. Eten niet bijzonder, i  stromende rege  terug. Zo de tent in. Hele nachtregen en onweer.

Dag 16: Zaterdag 25 juli 2015 Sachsenburg >>> Villach

Het heeft ook op de camping Sachsenburg 's nachts geregend en geonweerd. We gaa er al helemaal aan wennen. 's Ochtends spietert het nog een beetje na, maar als we echt gaan inpakken schijnt het zonnetje weer voluit. Vandaag zal de teller uiteindelijk op 57 km. uitkomen. We hebben de Alpe Adriaroute al snel gevonden en die leidt ons zo Spittal in. Tijd voor koffie en een kort rondje over de zomermarkt. Maria scoort een dikke worst. We doen nog een fotosessie op Martijns krokodil.  Daarna radeln we richting het zuiden. En mooie,stille route  af en toe langs de Drau. Vlak voor Feistritz worden we overvallen door een flinke plensbui. We schuilen in de bossages en  na een kwartier wordt het niet alleen droog  maar ook de zon begint weer te schijnen. Tevreden rollen we verder richting Villach. Het laatste stuk valt zwaar,  omdat we wel drinken hebben, maar geen eten. We nemen ons voor in Villach Knusperriegel te kopen, want dit rijdt niet lekker. In de stad is het even zoeken naar hotel Kasino, maar uiteindelijk vinden we 'm. Snel legen we de rugzakken, frissen ons wat op en gaan naar de grote Interspar, voor eten en drinken voor morgen, want het is dan zondag. In het restaurantje kiezen we allebei voor een lekkere salade met een Radler. Daarna gaan we de binnenstad in voor koffie en  slenteren met een ijsje in de hand naar Villach Hbf. Dat ligt aan de andere kant van de Drau. Het is goed te zien dat dit gedeelte vande stad jonger is. Na nog een cappu en een Aperol Spritzer gaan we naar de kamer. De douche is heerlijk en meer dan welkom. Gelukkig slagen we erin te verbinden  met gratis wifi. Zo lezen we de laatste apps over Tim en Anne die veilig zijn aangekomen  in Italia en Annemieke, Martijn en Clau die last hebben van de zomerstorm: windkracht 10, sinds 1901 niet meer voorgekomen. We zoeken nog een hotel voor morgen uit: Pontebba is te ver, Malborghetto ligt op ongeveer 45 km. en dat is acceptabel. Hoe acceptabel? Dat gaan we morgen zien. Bis dann!

Dag 17: Zondag 26 juli 2015 Villach >>> Malborghetto

Het is vannacht lang onrustig geweest in de straten rondom ons hotel. Misschien het begin van de Villacher Kirchtage? We hebben er niet minder om geslapen. 's Ochtends gaan ze al weer vroeg verder met het opzetten van de kermis. Wij gaan lekker ontbijten, pakken de spulletjes in een rijden rond 10:15 uur Villach uit. De Via Alpe Adria is weer snel gevonden en we radeln rustig omhoog langs de Gail. Bij Arnoldstein verlaten we Gaildal en dan begint de weg ook duidelijker te klimmen. Slecht voorbereid: eigenlijk wist ik niet hoeveel we moesten stijgen; ik dacht tot rond de 1200 meter. Maar dat blijkt helemaal hiet waar: het hoogste punt vandaag ligt op ongeveer 800 meter. Net voor Tarvisio gaan we de grens over. We besluiten tot een kopje koffie bij de voormalige douanepost. Prima espresso en cappoe tegen Italiaanse prijzen: koffie € 1,--, cappucino € 1,50. Na de koffie begint ook direct een flink klimpad met een paar haarspeldbochten. Het blijkt achteraf het moelijkste gedeelte van de tocht:  voorbij het eerste kleine dorpje draaien we de voormalige spoorbaan op, die is omgetoverd tot Radweg. Het is heerlijk fietsen: we stijgen wel voortdurend, maar nooit steil. Voorbij Tarvisio vinden we een mooie tafel waar we onze meegebrachte etenswaren kunnen uitstallen: brood, smeerkaas, tomaten, banaan,  Trinkyogurt en Müesliriegel. Het smaakt heerlijk. Als we weer bijna willen opstappen, horen we het gekletter van een flinke valpartij van een dame. Er waren genoeg mensen bij, maar 10 minuten later lag ze nog steeds languit. Toen we langsfietsten zagen we geen helm....Het landschap wordt nu steeds mooier, ondanks dat de Autostrada hier vlakbij loopt. Net voorbij Camporosso zijn we op het hoogste punt: 807 meter. Vanaf hier gaan we rustig aan dalen. We hoeven nu nauwelijks meer te trappen en gaan toch 25 km./u. Als we het dorpje Ugovizza voorbij zijn, vermoed ik dat het hotel niet zo heel ver weg meer kan zijn. Net als we een lange treintunnel (verlicht, dat dan weer wel...) in willen fietsen, zien we een bordje hotel La Baita. Net op tijd slaan we dus af en bewaren de treintunnel voor morgen. We checken in en genieten korte later van een lekkere douche en free en snel internet. Alle belevenissen worden weer doorgeappt en we zijn weer helemaal bij. 's Avonds maken we een wandeling door Malborghetto en bekijken onder andere het prachtige kerkje met kruiswdg in het Duits. We steken een kaarsje op tot zekere intentie..... Dan gaan we terug naar La Baita, want er is ook een restaurant. We nemen pizza en Weizenbier en het smaakt prima. Nog een koffietjd naar en we zijn klaar voor de nacht. En de treintunnel? Daar starten we morgen mee. Wel houden we er rekening mee, dat we verder zullen moeten plannen dan de 46 km. van vandaag. We hadden nog wel verder gekund, maar we hadden het hotel al geboekt. We nemen de App er nog eens bij en berekenen en toch van rond de 72 km., zodat we net voor Udine uitkomen. Morgen dus verder: Grado was nog maar 142 km. op de teller. Ciao! 

Dag 18: Maandag 27 juli 2015  Malborghetto  >>>Tavagnacco

Het is niet helemaaldroog als we wegrijden. Eerst hebben we nog wat olie gespoten in Bennies bracket, want die piept en klinkt droog. Daarna wat WD40 over de kettingen en derailleurs en we kunnen rijden. Te beginnen met de tunnel. Verlicht en prima bestraat. Daarna volgt een werkelijk prachtige rit -afdalen- over het voormalige treihtracé door tunnels, langs voormalige emplacementen, langs oude, vervallen stationnetjes. (Italianen ruimen niets op) Het is adembenemend mooi en absoluut een van de hoogtepunten van de vakantie. Slechts af en toe komen we weer gewoon op de weg, omdat -volgens het rode boekje - de spoorbedding te instabiel is. We komen langs Pontebba, waar we stoppen voor koffie. Ben neemt meestal Espresso doppio en dat smaakt hemels. We fotograferen de oude grenspaal van het voormalige Habsburgse Rijk, op de brug van Pontebba. De grenspaal deed dienst tot 1918: toen werd Europa opnieuw verdeeld.  Een ander hoogtepunt was het dorpje Venzone, waar de route terecht een flinke lus doorheen maakte. Venzone werd bij de aardbeving van 1976 grotendeels verwoest. Omdat het al een monumentale status had, is het weer grotendeels opgebouwd. Prachtig. We fotograferen veel, oa. van de panelen met foto's voor de aardbeving en daarna. We doen ook koffie en ijs en vervolgen onze weg. Het is inmiddels al behoorlijk warm geeorden. De jackies zijn weer uit en we hebben 'm al gesmeerd. Na Venzone steken we de Tagliamento over: een zeer, zeer brede bedding en verschillende kleine stroompjes water erin. Het meeste water verdwijnt in de kalkbodem; alleen bij overvloedige regenval (winter) gebruikt de rivier de gehele bedding.  Als we eentijdje over de rechteroever hebben gefietst en we hebben weer eens goed zicht op het dal, blijkt dat we de Alpen aan het uitrijden zijn. Voor ons ons slechts een paar onbeduidende heuveltjes, achter ons het grote massief, prschtig bebost. We rijden langs de buitenkant van Osoppo en kruisen de Autostrada naar Venetië. Het einddoel van vandaag is Tavagnacco, waar we eenhotelletje geboekt hebben. Udine was net te ver. Echter: ook Tavagnacco lijkt te ver, want de teller wijst al 75 km. aan en we zijn er nog lang niet. Bovendien wordt de route al onduidelijker: we zijn een paar het spoor kwijt en Garmin stuurt ons regelmatig een "natuurfietspad" op. Wel mooi, maar het schiet niet op. Het laatste water is verbruikt en het is nu alleen nog maar doorharken. Na 92 km. bereiken we hotel Al Parco in Tavagnacco. Nee, het avontuur is nog niet ten einde: het hotel blijkt gesloten, maar uiteindelijk, als blijkt dat we via Booking.com haddengeboekt, krijgen we dan toch een kamer. Nou ja, kamer..... het is een verzameling ouwe meuk, schilderijtjes ,lampjes enne  o ja, er staan ook nog twee bedden. Geen nood, we zijn moe dus dat is niet het ergste. We gaan snel douchen en hopen nog een hapje te scoren in Tavagnacco. Dat valt tegen. Het is maandag, alles is gesloten. We gaan nog wel op zoek naar Ristorante Al Grop, ons aangewezen door de Hindoestaans/Afghaanse hulp van het hotel. Hij was de enige die nog een beetje Engels verstond. Wel scoren we nog een wijntje op het terras tegenover het hotel, we krijgen er nog een bakje chips bij, maar meer zit er niet in. O ja. Toch. Bennie scoort bij het afrekenen nog twee ijsjes en daar doen we het mee. Ach, heel erg is het niet: we zijn doodmoe, drinken vooral veel water en vallen als een blok in slaap. Het was een prachtige vakantiedag.

Dag 19: Dinsdag 28 juli 2015   Tavagnacco >>> Grado

We hebben toch heel lekker geslapen in Tavagnacco. Bakje chips, twee ijsjes.... het ging best. Als je maar goed water drinkt. We rijden tegenwoordig met 5 flesjes rind, die onderweg ook nog bijgevuld worden. Als het lukt, tenminste. Vandaag staan er nog rond de 60 kilomrters in de planning naar Grado. Na de "natuuromweg" van gisteren koersen we maar even zonder Garmin direct richting Udine. Dat is slechts 7 kilometer en we zijn er ook zo. We proberen de Altstadt te vinden, maar lopen vast in het verkeer. Met name de drukte en de herrie nekt ons. Gelukkig pakt Garmin nu de Alpe Adria-route op en via Udine Hbf verlaten we de drukte. Er is nog tijd  voor een Espresso doppio en een Cappucino bij de Supermercato, maar daarna rijden we de rust in. Al snel zitten we midden in de maisvelden, druiventeelt en andere gewassen. En stilte....oorverdovende stilte. We rijden over binnenweggetjes en soms over Schotter en komen zo langzamerhand in bekend gebied. Palmanova rijden we door en doen een drankje en een Panini op het grote p,ein. Ook daar is het stil: de enige mensen die je ziet zijn de "wereldfietsers" , zoals ik ze noem. Mense met fietsen en dubbele sets fietstassen, soms ook nog met lowriders: zij hebben ook tent, matjes en slaapzakken mee. Na Palmanova passeren de grote supermercato Interspar bij de afrit van de Autostrada. We gaan maar niet naar binnen: het eordt nu steeds warmer, naarmate we zuidelijker komen. Het fietspad richting Grado is af en af en toe vergeten we dat: wij fietsen op  de weg, terwijl er aan de linkerkant een fietspad ligt. Dan naderen we Aquileia: de toren staart ons al van verre aan. We besluiten tot een ijsje in de bekende ijsbar,maar die is gesloten. Gelukkig is de bar heropend i  het straatje naar de Basilica toe. Goed ijs, met twee gratis lepels. In de schaduw zoeken we op Booking.com een hotelletje in Grado voor twee nachten. Het wordt hotel Touring voor de schappelijke prijs van € 134,-- voor twee nachten. Het mooie fietspad leidt ons langs de afslag Belvédère (stufenlose Holzbrücke) en over de dam naar Grado. Vanuit de verte is te zien dat er flink wordt gebouwd: hijskranen genoeg. Na het inchecken gaanwe lekker douchen en rusten een uurtje. Door de oplopende temperaturen - het was bij binnenkomst 29 graden - zijn we toch wel lekker moe. Na de powernap hebben we allebij wel trek. Logisch, want we hebben overdag niet veel gegeten. We pakken de fiets - we zitten net buiten het oude, toeristische gedeelte - en zetten die aan het begin van "area pedonale". Dat vinden we maar een vreemde naam. In het voetgangersgebied lijkt het wel Kreta of Kos. Toeristenwinkeltjes, flanierende mensen, restaurantjes, loungebars. Iedereen loopt in zomefkleding, want de hitte van de dag blijft hier goed hangen. We lopen wat, eten wat (pizzi en samen een grote Insalata) en sudderen daarna terug naar het hotel. Grado. We zijn er. Terwijl we samen nog even mijmeren over de route die we volgden (Sachsenburg, Villach, Malborghetto, Tavagnacco, Grado) , vallen we in slaap. 's Nachts is het warm, heel warm.

Dag 20: Woensdag 29 juli 2015   Grado >>> Grado

Pfoe! Wat was het warm afgelopen nacht. De rolluiken hadden we deels naar beneden gelaten, maar de deuren open. 's Ochtends vroeg genoten we van de krassende en kraaiende geluiden van de zeemeeuwen, die hier blijkbaar vroeg boodschappen doen. Daarna vallen we weer in slaap en zitten pas om 8:45 uur aan het ontbijt. Dat ontbijt is prima: zeer veel keuze, genoeg tafeltjes, gezellige atmosfeer. Koffie, thee, melk, jus: het is er allemaal. We zitten bijna een uur de ontbijten: haast hebben we niet. Ook wel eens lekker. Terug op de kamer zijn de bedden opgemaakt. Maria gaat de kaarten schrijven, Ben werkt het reisverslag bij. We luieren wat en kuieren dan die stadje in. We lopen op de boulevard langs de zee. Hier voel je je echt op vakantie in een subtropisch oord. In een straatje vlakbij de oude toren van Grado vinden we een heerlijk lounge terras waar we wel 3 uur zitten: puzzelen, lezen, beetje babbelen, Cappucino, Espresso Doppio en Aperol Spritzer. Ook Grado gaat mee in de vaart der toeristenvolkeren.  Om een uur of5 zijn we terug op de kamer voor een kleine siësta. ’s Avonds eten we Pizza, Pasta en samen een Insalata Italiana. Smaakt goed, en ondertussen rondkijken naar de voorbijflanierende meute. Op en top vakantie. 

Dag 21 woensdag  30 juli 2015  Grado >> Monfalcone (trein) >>> Sachsenburg

Aan alle mooie dingen komt een eind: vandaag gaan we terug naar Sachsenburg, waar de tent nu al bijna 6 dagen leeg staat. Bennie heeft zijn werk  gedaan en op internet gevonden dat er vanaf dit jaar in ieder geval een speciale fietstrein Udine – Villach rijdt.(Micotra) Helaas rijdt hij maar 2x per dag: 7:17 en 17:17 uur. Het wordt natuurlijk die van de late namiddag. Achteraf blijkt dat we ook nog op een andere manier naar Udine hadden kunnen komen: Met de fietsbus vanaf Grado. Hadden we tot 15:00 uur in die stadje kunnen blijven hangen… Maar ja, je kunt niet alles weten: nu maar na het ontbijt op de fiets naar Monfalcone. Daar pakken we het lokale boemeltje naar Udine en dan maar wachten. Helaas is het stuk naar Monfalcone zeer fietsonvriendelijk. Regelmatig moeten we stukken langs de drukke weg. Ze mogen maar 70; je voelt je toch niet veilig. De wegstickers FVG3 (naar Trieste) zijn dun gezaaid of helemaal niet gezaaid. Gelukkig had ik thuis de route al ingetekend voor de Garmin. Zo weten we toch veilig  Monfalcone te bereiken. Voor het loket staat een flinke rij, maar kaartjes uit de automaat trekken lukt prima omdat je ook voor Duits kunt kiezen. Na drie kwartier zijn we in Udine. We denken bij het loket “Informazione” snel wat zekerheid te kunnen krijgen over de trein naar Villach. Helaas. De man achter loket blijkt een achterneef van de Duce die waarschijnlijk ook nog heeft bijgeklust bij de SS. Hij blaft ons af en geeft geen of nauwelijks informatie. Werkelijk op het onbeschofte af. We begrijpen wel dat de enige mogelijkheid om dit tranendal te verlaten de trein van 17:17 uur is. Misschien omdat dit een gezamenlijke deal is van DB en OEBB dat hij zo vervelend doet? Hij blaft nog snel dat we alleen in de trein kaartjes kunnen kopen en daar moeten we het mee doen. Maria probeert nog uit te leggen dat wij dat toch nooit hadden kunnen weten zonder het  te vragen, maar hij schakelt over op onverstaanbaar Italiaans en een oogwenk later staat zijn bordje op “Chiuso” en is ie weg. We staan even lucht te happen en sjokken de vertrekhal in. Dan zegt Maria: “je kan niet zomaar in die trein stappen zonder kaartje?” “Zouden we het wel goed begrepen hebben?” Kortom: we gaan nu naar het kaartjesloket en vragen daar naar kaartjes voor de 17:17-trein. English? Deutsch? “Ich sage nichts anders als meine Kollege”! KARTEN IM ZUG!! Ook hier nog wat Italiaans gemompel. We zijn maar gestopt met uit te leggen dat het toch een normale vraag is, dat ze dat best ook op een informatiebordje konden opschrijven, dat vriendelijkheid weinig tot niets kost…. Nou ja, we zijn Udine ingefietst, hebben twee parkjes bekeken en daarna op een terrasje nog twee Aperol Spritzers gedronken. Gelukkig was het snel 17:17 uur. En ja: kaartjes kon je in de trein kopen. De fietsen gingen in een aparte fietswagon – er waren zeker 15 andere fietsers – en er was zitruimte genoeg. Kosten:  € 10,-- p.p. inclusief de fiets! Kijk, daar konden we dan wel om lachen. Voor het stukje Monfalcone – Udine betaalden we al € 21,--. De reis zelf verliep vlotjes, helaas verloopt zeker 60% van de route door tunnels. Wel zagen we het steeds donkerder worden naarmate we de Alpen verder ingingen. In Villach vonden we snel de trein naar Sachsenburg, met overstap op Spittal. Gelukkig bleef de laatste trein op ons wachten, want werk aan het spoor is niet alleen iets voor de NS. Helaas eindigde ons avontuur nat: bij de uitstaphalte Sachsenburg/Möllbrücke kwam het met bakken uit de lucht, het was een graadje of 14. Mestnat kwamen we aan op de camping. In de stromende regen zochten we wat droge spullen uit de auto, sloten de elektriciteit aan, knipten het lichtje aan in de tent en toen was alles goed. Wat een heerlijk, thuiskomend gevoel! Ondanks alle nattigheid vielen we tevreden in slaap. Een mooie dag!

Dag 22  donderdag  31 juli 2015  Sachsenburg >> Sachsenburg

Vandaag is het een lekkere bijkomdag. ’s Ochtends broodjes gehaald bij het Supermarktje en verder de hele dag niets gehaald. Nou ja, niets…. Fot’s bijgewerkt, verslag geschreven, heerlijk in het zonnetje gezeten. ’s Avonds maken we weer eens zelf eten bij de tent. Boodschappen hebben we gedaan bij Liddl. Die prijzen… nog veel goedkoper dan in Nederland en ook meer A-merken. Misschien komt dat in Nederland ook nog eens. Als de zon weg is achter de bergen – 18:30 uur al! – koelt het snel af. Truitje aan, broekje aan en uiteindelijk verkassen we naar het Aufenthaltsraum, waar we nog een uurtje puzzelen en lezen. Zoals gezegd: verder niets noemenswaardig gedaan.

Dag 23  vrijdag  1 augustus  2015  Sachsenburg >> Lienz >>> Sachsenburg

Vandaag willen we weer eens een klassieker fietsen: van Lienz naar Sachsenburg, een deel van de Drautalroute. Bennie haalt ’s ochtends niet alleen broodjes, bananen en andere spullen voor onderweg, maar ook alvast de kaartjes. Gemakkelijk: gewoon uit de automaat te toveren. We hebben de trein van 9:45 uur: even over half 11 zijn we in Lienz. Oei! Wat is het daar druk! Kunst, zang en dans op de Marktplatz en in andere straten van de Altstadt. Gelukkig weten we na wat zoeken wel het boekje te scoren van Alpe Adria. Vooral natuurlijk om te kijken waar het mis ging tussen Osoppo en Tavagnacco met de Inatura-wegen. Na het kopen van het boekje vluchten we de stad uit. Te druk. We rollen vrolijk  langs de Drau en lunchen bij het Badecafé van camping Waldbad. Brrrr, wat een drukte.  Veel Nederlanders, veel jonge gezinnen. Verder is een gedeelte  van Vacance Soleil en achter op het park zijn huisjes verschenen, ook van Vacance. Na de Burger en frites gaan we verder. Eigenlijk is het stuk tot aan Dellach het leukste om te fietsen. Deel 2 is erg berg op – berg af met weinig zicht op het dal. Als we nog 10 km. moeten worden we ingehaald door 2 twintigers en dat wordt Maria te gek: we haken aan en halen ze uiteindelijk in. Vandaag fietsen we 64 km. Als we terug zijn, gaat Bennie direct door naar de Liddl. ’s Avonds eten we vooral fruit, nootjes en yoghurt. Het pak soep wordt niet gebruikt. Het is in de loop van de dag langzamerhand dichtgetrokken en er is ook wat regen voorspeld. We halen de luifel tevoorschijn en zetten hem op. Gelukkig staat er weinig wind. Als het donker wordt, lezen we nog wat en werk ik het verslag bij. En inderdaad: het regent, maar we zitten lekker droog. Rond een uur of tien is het toch  mooi geweest en gaan we slapen. We hebben het weer verdiend!

Dag 24: zondag  2 augustus    Sachsenburg >>> Kaltenbach

Het heeft de hele nacht door geregend en ook voor vandaag wordt er “Dauerregen” voorspeld. En inderdaad, als we wakker worden: regen. En niet zo zuinig ook. Gelukkig heeft de luifel het vannacht gehouden en keurig afgewaterd. Nog voor we opstaan overleggen wat we gaan doen. Een dag in de tent liggen is eigenlijk geen optie: de vakantie loopt naar het einde en we willen  ook Jos en Annemieke nog zien. We besluiten ook deze regendag te gebruiken om te verkassen naar Tirol. Telefonisch contact met Annemieke doet de knoop doorhakken: we gaan naar Zell. Bennie haalt snel geld uit de muur, want ook hier moet cash worden betaald. De rekening is niet hoog: € 27,-- per nacht en 6 nachten auto en tent leeg laten staan á € 3,--. Als we ontbeten hebben, zijn we binnen drie kwartier weg, ondanks dat alles mestnat is en het nog steeds regent. Het wordt pas droog als we wegrijden. Later blijkt wel dat we helaas het kleine droogrekje hebben laten hangen.  We rijden precies terug zoals we gekomen waren: Lienz, Felbertauern, Mittersill, Gerlosspass, Zell. In Zell stoppen we voor een hapje. Heel voorzichtig komen de eerste gaten in de bewolking. We worden allerhartelijkst ontvangen door Frau  “Zillerhäusl” en korte tijd later staat het kampement te drogen in de zon die inmiddels flink is gaan schijnen. Van het app-front vernemen we dat Tim en Anne in de Vogezen zitten, maar bijna geen wifi hebben, Claudia en Martijn vermaken zich in het Olympiapark en Jos en Annemieke zijn net in München aangekomen. Wij maken een lekker soepje, zoeken de foto’s uit die we in de fietsweek hebben geschoten en kruipen daarna bijtijds onder de wol. Reizen vermoeit en bovendien is het inmiddels kraakhelder en koelt het dus heel snel af. Welterusten!

Dag 25: maandag  3 augustus    Kaltenbach

Het vandaag weer zonnig weer. Jos, Annemieke, Martijn en Claudia komen vanaf het Festgelände Olympiapark naar Zell. Gezellig! Het kan nog wel even duren, zij vertrekken om 10:30 uur, rijden via de Achenseepass en doen nog een koffiestop aan de Achensee. Wij doen een kleine Kapellenwanderung tussen Ried en Uderns. Het valt weer op hoe snel je hoogte maakt en wat voor uitzicht je dan hebt. Als we terugkomen, zijn de reizigers er na een half uurtje ook. De tafels worden aan elkaar gezet en er is bier. (Bennie had 's ochtends de bierkelder gevuld) Gezellig. De vakantieverhalen worden uitgewisseld, oude herinneringen aan Zell, camping Hofer en Mayrhofen worden nog eens verteld. In de namiddag gaan we met het treintje naar Zell (we betalen niet!) en spelen Midgetgolf. Er kan er maar een de beste zijn..... Het is wel leuk, hoewel de baan er niet geweldig bij ligt. We eten midden in Zell bij de Zellerstuben, een bekende plek van vroeger , genieten van het lekkere Zillertaler Weissbier bij het eten en lopen daarna terug naar Kaltenbach. Dat is nog een hele tippel, rond de 8,5 km., waar we wel fff mee bezig zijn.  Een gedeelte van het fietspad is opgebroken en we moeten dan ook een stukje langs de weg. Brr.. Gelukkig passeren er niet teveel auto's! Als we terug zijn de camping, is het al donker. We hangen nog een spotje op en doen wat limonade en Gurktalers. Daarna is het voor iedereen wel klaar: we gaan lekker slapen. Een topdag was het!

Dag 26: dinsdag  4 augustus    Kaltenbach

Het zonnetje schijnt vanaf vroeg uitbundig op de tenten en het is dan ook lekker ontbijten met zes man. Tijn en Clau zetten koffie en halen de broodjes. Daarna komen de plannen voor vandaag: Tijn en Clau gaan met de Ahorn omhoog en lopen naar beneden: wij gaan met Jos en Annemieke met de Horbergbahn en Lärchwald omhoog. Ook boven is het hoogzomer. Voor de avond is er onweer voorspeld maar daar is nu nog niets van te merken. We wandelen hetzelfde pad naar beneden als twee weken geleden. Eerst stoppen we boven nog bij de Pilzbar voor de lunch. Als we later zijn afgedaald tot aan Astegg, gaan Jos en Annemieke verder richting Schwendau, wij gaan richting Finkenberg. Maria heeft blaren na de wandeling van gisteravond in het halfdonker op sandalen. Het wordt toch een hele mooie afdaling. Beneden gekomen heeft Tijn al geappt dat zij al op het terras zitten bij de Grillküchl. Een half uur later zitten we met zessen aan het bier in de Mayrhofner Hauptstrasse. Het is nog te vroeg om te eten en besluiten terug te gaan onaar de camping om te douchen en daarna naar de Pizzeria bij het stationnetje van Ried. Er is onweer voorspeld, dus we nemen parsplu's en jackies mee. Het is ook al bewolkt en het dreigt. We moeten bij de pizzeria "Gruan Bam" lang, te lang wachten op de pizza's. Gelukkig zorgt het weer voorvoldoende afleiding: als altijd gaat de bui gepaard met enorme windvlagen. De gasten op het terras vluchten naar binnen, wind en slagregens gieren door de straten. Het raam dat eerst open kon, omdat het snoeiheet was, moet weer dicht. We maken veel foute grappen over weggewaaide quechua-tentjes, luchtbedden, kachelpijpen en andere vakantieprullaria. Uiteindelijk gaat de storm liggen, krijgen we twee extra paraplu's van frau Gruan Bam en lopen in de regen en in het donker terug naar de tenten. Iedereen is blij dat het volledige kampement er nog staat, alleen het instapmatje van Jos en Annemieke ligt bijna in de Ziller. De rust in de atmosfeer is weer gekeerd; als we gaan slapen zijn de eind en het onweer weg, het regent nog een uurtje door. Welterusten!

Dag 27: woensdag  5 augustus    Kaltenbach

Jippie! Alweer mooi weer vandaag. Een paar dagen geleden waren we van plan vandaag al naar huis te gaan; nu plakken we er nog een dag aan vast. De zomer is standvastig mooi in de Alpen dit jaar en daar maken we gebruik van. Ontbijten dus met zijn zessen, beetje flauwe kletspraat over de gammele stoel van Jos en de wespen en we kunnen op pad. Ieder doet lekker zijn eigen ding: Jos en Annemieke nemen onze fietsen en gaan rodelen in Zell, Tijn en Clau gaan naar de Horbergbahn, wij gaan naar Eggalm in Lanersbach om nog even nostalgie te snuiven. Uiteindelijk waren we hier al eens met de eenpersoons stoeltjeslift omhoog gegaan in 1978! Mama heeft nog altijd dikke blaren, dus het wordt lekker chillen boven. E-reader en puzzeltjes mee: Sommer pur. Helaas blijken er op de alpenweide flink wat koeienflatten te liggen  en is het moeilijk voor het dekentje een goed plekje te vinden. Uiteindelijk blijkt de mooiste plek toch boven op het terras van de Eggalmbahn. Lekker rondkijken en genieten van het fantastische uitzicht op Olperer, Frauenwand en Höllenstein. De verfkijker is mee, dus is goed te zien, dat ze weer flinke delen van de gletsjer hebben ingepakt tegen de zomerhitte. Ondertussen lezen we op de App dat Mieke en Jos nieuwe wandelschoenen hebben gekocht en dat Clau en Tijn zich nogmaals hebben laten verleiden tot een flinke afdaling: vanaf de Wanglalm (bordje van oma hebben zij verdiend!) dalen ze af naar Vorderlanersbach. Of we ze even kunnen oppikken... Tuurlijk. Doen we graag. Als we weer beneden zijn, herschikken we de bagage, zodat de achterstoelen weer rechtop kunnen. Ze zijn geland in een "urige Hütte" in Vorderlanersbach en we drinken nog een biertje mee. Terug op de camping is het loeiheet en vermaken we ons nog met lezen, biertje drinken en douchen. 's Avonds gaan we nog eens terug naar Pizzeria Grian Bam. Brengen we meteen de paraplu's terug van de avond daarvoor. Het is weer lekker voer, maar tsjonge, wat moet je toch lang wachten. Het is wel droog vanavond en als we terug zijn op de kampoeng komen de kaarsjes en Jos' fakkels tevoorschijn en chillen we tot een uur of half twaalf. Dan gaat bij iedereen het lichtje uit: Bergluft macht müde. Wel valt op dat het heel lang warm blijft. Een T-shirtje is genoeg. Morgen? Iedereen gaat op reis. Jos en Annemieke hebben een plekje besproken op Hofer in Zell, Tijn en Clau gaan richting Duitsland en willen daar nog eens dagje rondhangen, wij gaan een flink stuk terugrijden richting Nederland.

Dag 28: donderdag  6 augustus    Kaltenbach >>> Limburg an der Lahn

Opnieuw worden we gewekt door de zon op de tent. Van de eerste trein om 6:25 u. schrikken we inmiddels niet meer; wel blijft het een lawaaierige camping. Ben benieuwd of we hier nog weer eens een keer gaan staan. We ontbijten samen en dan gaat iedereen opruimen. Annemieke en Jos nemen onze tent en luifel en zijn daar heel blij mee. Wij nemen hun kleine Quechua mee. De terugreis verloopt goed: wel is het heel druk en zijn er ontzettend veel Baustellen. Bovendien is het erg warm in Zuid-Duitsland: 35 graden, soms meer. We rijden het grootste deel met airco, zonder is het bijna niet uit te houden. Als we thuis zijn, lezen we dat Kitzingen een nieuw hitte-record heeft: 40.3 graden. We reden er vrijwel langs. Op de App zien we onderweg een foto, waarbij onze Quechua een mooie plek heeft gekregen op Hofer. De Kei zou er ook tevreden over zijn. Later komen er nog  foto's van de Steinerkogel en de minigolfbaan in Mayrhofen. Jaja, Jos wordt door Annemieke meegenomen op een nostalgisch rondje. O ja, de stoel? Daar is Jos later doorheen gezakt... Clau en Tijn zijn naar Garmisch gereden en daar met de Wankbahn omhoog gegaan om de grootste hitte te omzeilen. We zien ze zitten op een terrasje achter een bierie. Later gaan ze door naar Karlsruhe en bekijken daar de Treagles. Wij maken twee keer een lange stop en eten en drinken goed. De reis bevalt ons zo prima! We overnachten in Limburg an der Lahn, in hotel Arcadia. Waren we al eens eerder geweest: we rijden pardoes zo de parkeergarage in! Prima. Het was mooi geweest voor vandaag. Weltrusten!

dag 29:  vrijdag 7 augustus 2015

Net als vorig jaar gaan we niet direct door naar huis, maar boeken we nog een nachtje Veluwe. Omdat Jos en Annemieke de tent hebben, kunnen we niet kamperen, maar boeken we een nachtje bij De Bosrand in Ede. De reis naar Ede verloopt prima. We nemen weer de weg Keulen, MönchenGladbach, Venlo en daarna over de A73. Prima rijden zo. Als we ingecheckt hebben, halen we een krant in Ede centrum en fietsen langs de spoorbaan naar de bekende overgang aan de lijn Utrecht-Arnhem. Het weer is nog goed, we liggen lekker in de schaduw onder bomen en lezen wat. Daarna doen we nog een biertje op het plein bij station Ede-Centrum en nemen een patatje bij de plaatselijke FEBO. Lekker weer eens, Nederlandsche patat! Op de hotelkamer doen we ons nog tegoed aan Minneola's en dan doet de reisvermoeidheid zich gelden: slaap!

Zomervakantie dag 30:  8 augustus 2015

Na het ontbijt checken we uit en maken we nog een flinke fietstocht: eerst richting Lunteren voor een Telegraaf. In Lunteren is een Oud-Veluwe markt, die we uitgebreid bekijken. Ik koop nog olie voor mijn pedaal, want inmiddels is nu de linkerpedaal flink aan het kraken. Daarna door naar het Pannenkoekenhuis. Dat blijkt helaas gesloten "wegens omstandigheden" - problemen met de verhuurder, schijnt. We doen nu koffie op het terras van camping De Goudsberg. We fietsen door naar het Wekeromse Zand, nemen het toerniketje bij het vennetje en luieren daarna een uur of twee bij het vennetje. Wat een stilte! Af en toe hoor en zie je een wandelaar, maar dat zijn de enige geluiden die je hoort. Heerlijk! Als we uitgelezen zijn, zoeken we de fietsen weer op een rijden we naar Mossel. Daar doen we een broodje en een Radler. Langs de Kreelse Plas en Hessenweg rollen we weer terug naar de Bosrand en rijden daarna via Deen - even wat noodzakelijke boodschappen - naar huis. Om 19:00 uur zijn we thuis. Inderdaad: 30 dagen weggeweest. Een verrukkelijke vakantie!