2014-02 Een weekje Lofer - wintersport

De wintersportvakantie begint eigenlijk al op vrijdag. We nemen René mee en hebben besloten om een overnachting te maken in Duitsland. Na een goede reis zijn we rond 18:00 uur in Kitzingen in hotel Kitzingerhof. Reizen vermoeit: na nog wat geApp doen we alle drie een tukje. Daarna gaan we een hapje doen in die stadje: er zijn een paar leuke straatjes en vinden de plaatselijke Italiaan. Daarna is het – teruggekomen op de hotelkamer – weer snel stil: slapen!

         De volgende dag gaan we verder op weg naar Lofer. Jeroen en Merel zijn die ochtend vroeg vertrokken en dreigen ons zelfs in te halen, temeer daar we direct al op de Autobahn richting Neurenberg vastlopen. Later loopt het ook bij Ingolstadt vast en besluiten we binnendoor af te steken naar Rosenheim. Het rijdt wel flink om, maar we rijden. Rond 16:30 uur melden we ons bij Faistau 19. De eigenares rijdt mee omhoog en laat het huis zien. Superlatieven schieten te kort: prachtige ligging, groot huis, sauna, mooie keuken. Daarna snel naar beneden, waar Jeroen en Merel al rondlopen in de supermarkt. Met twee winkelwagens aan boodschappen rollen we naar de auto. Tim en Annemieke zijn inmiddels al lang geland in München (Franz Joseph Strauss) en rijden al voorbij Inzell. We wachten bij de ingang van het dorp en besluiten direct door te gaan naar de Italiaan in Lofer, want iedereen was hongerig. De Italiaan is wat humeurig, zijn eten is niet geweldig, maar de stemming is goed. Daarna rollen we naar boven over de donkere weg richting Krepper, verdelen de kamers, drinken nog wat en vallen in slaap.

Op zondagmorgen gaan Tim, Annemieke, Jeroen en Merel al vroeg naar het dal om ski’s te huren. Daarna ontbijten we en rijden we naar P3. Deze parkeerplaats ligt aan de laatste 200 meter van de dalafdaling. Prachtig dus: ski’s aanklikken en hup! Glijden naar het dal. Daar kopen we onze skipassen. We besluiten tot een 4-daagse pas, omdat maandagavond immers Claudia en Tijn ook komen. Dan snel in de 8-persoons koets en naar boven, naar de Loferer Alm. Het weer is aanvankelijk bewolkt; ’s middags komt de zon er meer en meer door. De middagpauze houden bij het middenstation: Loderbichl. Dat zal onze vaste stek worden. Het skigebied van Lofer is niet groot, maar op zo’n eerste dag vermaakt iedereen zich kostelijk.
’s Avonds eten we soep met broodjes en daarna is iedereen moe.

Maandagmorgen schijnt het zonnetje direct al: opmaat voor een dag “Kaiserwetter”. We kennen nu al wat beter de weg en rossen de gehele dag over de piste. Loderbichl is goed voor Currywurst, Knödel, Schiwasser en Radler of Weizen. ’s Avonds gaan we samen Claudia en Martijn ophalen van vliegveld Salzburg. Garmin wijst keurig de weg, maar het is toch 40 minuten rijden. Nu is de hele selectie compleet: het bier gaat los en zelfs de pokerstenen komen op tafel. Het is misschien wel 2 uur geworden? In ieder geval gaan er anderhalve fles Jägermeister (Winterkraüter!) en de nodige Weizen of Gösser doorheen.

Dinsdag opnieuw Kaiserwetter. Wij parkeren weer bij P3, hoewel de dalafdaling langzaam slecht begint te worden. Het is de laatste skidag voor Tim en Annemieke. Martijn en Claudia lopen naar het dal en gaan met de Loferer Almbaan naar boven. Later nemen ze ook nog sectie 2 en maken de winterwandeling. We drinken koffie bij Loderbichl; ’s middags bieren we daar ook af. Na 14:45 uur wordt er bijna niet meer geskied: iedereen is loof en zit tevreden te sudderen in de zon. Alleen Bennie gaat nog met Annemieke “voor de laatste lift”. Dat lukt: om 15:59 uur hebben we nog de laatste toplift.

Op woensdag is het vroeg opstaan voor Tim en Annemieke: om 6:00 uur gaan ze op pad. Rond 10 uur vliegen ze terug vanaf München. Tijn en Clau sparen de liftkaart uit en lopen via Faistau naar Loderbichl. Dat is hoog genoeg: ze hebben daar Currywurst, Radler en Weizenbier. Wij skiën er flink op los, maar om 14:45 uur is het gedaan: we vleien ons bij Martijn en Claudia op het terras en genieten van het ongekend zachte weer, de felle zon, het uitzicht en het bier. Omdat dit de laatste dag is in Lofer, besluiten we samen nog eenmaal naar de top te gaan, nog wat afdalingen te pakken (de A4  en A7 waren twee Autobahnen) en genieten dan van de dalafdaling. Die gaat de volgende dag dicht: hij was wel heel slecht geworden en moest worden geprepareerd voor de nieuwe (Carnavals-) week. Als we langs Loderbichl skiën zijn Tijn en Clau daar net weg.

Donderdag staan we vroeg op om Tijn en Clau terug te brengen naar vliegveld Salzburg. We eten snel een broodje en ontbijten pas goed als we weer terug zijn. Op deze twee laatste skidagen gaan we skiën in Waidring: skigebied Steinplatte. We hebben geen haast en nemen dus een 11:00 uur-Karte. Helaas is er voor pappie geen “Seniorenpass”: daar moet je hier 65 jaar voor zijn. Beneden in het dal is niet te zien dat de condities boven prima zijn:  genoeg sneeuw, brede pistes, gut gepflegt en een dalafdaling naar Seegartl. Dat is richting Reit im Winkl. Het is een glijpad van ruim twee kilometer lang, vooraf gegaan door een vlakke piste langs een sleeplift waar je verschrikkelijk hard kon gaan. Kortom: genieten! Eten en drinken deden we bij de “Bäreck”, al gauw omgedoopt tot Berik. Afdaling 9 en 9a zijn favoririet: bijna 3 kilometer lang soms rood, soms blauw. Heerlijk. Om 4 uur zijn we uitgeskied en gaan we met een 15-persoons koetsje terug naar het dal. Een dalafdaling heeft Waidring niet.

Op vrijdag laat zich meer en meer gelden dat we al redelijk uitgeskied zijn. Jeroen en Merel gaan al eerder weg – zij hebben een 2-daagse pas – wij zien de zon doorbreken en daarmee wordt het volop lente. Ik duikel 3 tuinstoelen op uit de schuur en we liggen ruim een half uur te bakken in de blakende zon. Sonnenschein pur, zullen we maar zeggen. Maar uiteindelijk wint de skikriebel het toch van de zonneliefde en zo gaan we toch ook nog Waidring. Nu is een 12 uur-pas al genoeg. We gaan snel naar boven en proberen het lange glijpad richting Seegarterl uit. Dat valt tegen: de sneeuw is zacht en plakt. Regelmatig krijgen we flinke knallen op de knieën en staan we bijna stil. Terug dus maar naar Oostenrijk, want Reit im Winkl ligt op Duits grondgebied. Ik kom nog op het heldere idee om afdaling 14 even mee te nemen, want die hadden we nog niet gedaan. Helaas bleek dat een wandelpad met nauwelijks hoogteverschil. Kortom: veel prikken en schaatsen. We maken nog wat afdalingen en ontmoeten Jeroen en Merel in de Stallenalm: een “urige Hütte”, die inderdaad heel gezellig oogt. Al snel staat de tafel vol eten en smullen we erop los. Na nog wat afdalingen zit de skipret er voor deze vakantie op: terug dus naar het dal voor nog wat laatste inkopen  - statiegeld in ruil voor kratten – en ski’s inleveren door René. ’s Avonds maken we het niet te laat, want we willen ’s ochtends om 5 uur wegrijden.

Dat halen we dik: om 4 uur zijn we op, René heeft al thee en koffie gezet, en om 4:45 uur kunnen we wegrollen. Jeroen en Merel staan later op; zij moeten oma uit Limburg oppikken. De reis verloopt voorspoedig, vooral het eerst deel. Later komen er wat korte files, maar uiteindelijk zijn we om 17:30 uur thuis. René hebben we dan al in De Rijp gedropt. Het was een heerlijke skivakantie maar tsjonge, wat zijn de benen nu zuur…..

Als om 15:40 de zon vertrekt, is het snel gedaan: de jasjes gaan aan en we skiën naar het dal.